Καθηγητές και μαθητές μας δίνουν μαθήματα αλληλεγγύης

 Μια ευχαριστήρια επιστολή που αξίζει να τη διαβάσουμε όλοι

«Εκ μέρους του Συλλόγου Διδασκόντων και των μαθητών του Γυμνασίου Πάρου θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους που με προθυμία ανταποκρίθηκαν στο αίτημά μας για την κάλυψη βασικών αναγκών μαθητών του σχολείου μας.

Για το δύσκολο αυτό έργο εξεύρεσης πόρων για τους μαθητές μας είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπάρχουν μέλη της κοινωνίας μας ευαισθητοποιημένα απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποί μας.

Ως σχολείο, όπως γνωρίζετε, συγκεντρώνουμε από καθηγητές, μαθητές, γονείς και άλλους συμπολίτες μας τρόφιμα και χρήματα, τα οποία μοιράζουμε στις οικογένειες,  για να περιορίσουμε κάπως το κακό και τη δυστυχία που φέρνει στους μαθητές μας και τις οικογένειες τους η ανεργία και η έλλειψη οικονομικών πόρων.

Σήμερα, ως Γυμνάσιο, συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκινήσαμε από το Φθινόπωρο του 2011, βοηθάμε δώδεκα παιδιά που φοιτούν στο σχολείο μας. Τις ημέρες  λειτουργίας του σχολείου, προσφέρουμε μία τυρόπιτα σε κάθε μαθητή από το κυλικείο του σχολείου, που

πληρώνονται από τον σχολικό κουμπαρά (περιέχει χρήματα που συγκεντρώνονται από προσφορές εκπαιδευτικών, μαθητών, γονιών και άλλων συμπολιτών μας), τον οποίο διαχειρίζεται Επιτροπή Εκπαιδευτικών, η οποία έχει εκλεγεί από το Σύλλογο των Διδασκόντων Καθηγητών. Άλλες φορές προσφέρουμε ένα κρουασάν ή κάτι άλλο που έχουμε αγοράσει ή μας έχουν προσφέρει δωρεάν καταστηματάρχες του νησιού.

Στις οικογένειές τους διανέμουμε δωρεάν κάθε εβδομάδα τρόφιμα (λάδι, ρύζι, μακαρόνια, ντοματοπολτό, απορρυπαντικά κλπ), τα οποία προσφέρουν καθηγητές, μαθητές, γονείς και άλλοι συμπολίτες μας (επιχειρηματίες και μη). Διανέμουμε ακόμη ρουχισμό, υποδήματα και ό,τι άλλο έχουν ανάγκη και μπορούμε να ανταποκριθούμε.

Παράλληλα, σε συνεννόηση με τον υπεύθυνο των συσσιτίων απόρων, κάποιες  οικογένειες έχουν ενταχθεί στα συσσίτια της Εκκλησίας.

Αργότερα προγραμματίζουμε τη διοργάνωση μιας μουσικής εκδήλωσης που αποσκοπεί τόσο στην ενίσχυση των μαθητών και των οικογενειών όσο και της αλληλέγγυας δράσης γενικότερα.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι με την προσπάθειά μας μπορούμε να επιλύσουμε το πρόβλημα της φτωχοποίησης που επιφέρουν στην ελληνική κοινωνία τα δυσβάστακτα και απάνθρωπα εν γένει μέτρα, που αποφασίζουν οι κυβερνήσεις σε συνεργασία με την Τρόικα. Δεν έχουμε σκοπό, ούτε μπορούμε να υποκαταστήσουμε το κράτος και την ευθύνη που έχει να αναπτύξει μια  κοινωνική - προνοιακή  πολιτική, για τους άνεργους, για όσους έχουν ανάγκη. 

Ούτε στόχος μας είναι να καλλιεργήσουμε στους συμπολίτες μας την ψευδαίσθηση ότι, χωρίς αντίσταση, χωρίς αλληλέγγυα κοινωνική δράση και συλλογικούς αγώνες ενάντια στα βάρβαρα μέτρα που εξαθλιώνουν την κοινωνία, το πρόβλημα θα επιλυθεί από μόνο του ή από εκείνους που το δημιούργησαν. Διότι, είναι φανερό, πως δεν μπορεί να επέλθει οριστική λύση του προβλήματος, εάν δεν απαλειφθούν οι αιτίες που δημιουργούν τα συγκεκριμένα προβλήματα.

Δεν ξεχνάμε, επίσης, ότι η αλληλεγγύη, χωρίς την κοινωνική δράση, μπορεί να εκπέσει σε φιλανθρωπία και ελεημοσύνη, που, χωρίς να παραγνωρίζουμε την αξία και τη σημασία τους για την εξάλειψη του πόνου, ενίοτε εξαντλείται σ' έναν ατελέσφορο αγώνα επούλωσης των πιο ακραίων συμπτωμάτων της κρίσης, ενώ μερικές φορές εκβάλλει σε άλλες θάλασσες και αρδεύει άλλα χωράφια που δεν είναι απαλλαγμένα πάντα από ιδιοτέλειες και δουλείες.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε πότε θα δημιουργηθεί το κοινωνικό και πολιτικό κίνημα, πότε θα αναπτυχθεί και θα δυναμώσει τόσο, ώστε να μπορεί να υποχρεώσει την κάθε κυβέρνηση να δημιουργήσει ένα κράτος πρόνοιας (που τώρα η ίδια διαλύει) ικανό και αποτελεσματικό να ανταποκριθεί επαρκώς στις ανάγκες των πολιτών και να θεραπεύει τα προβλήματα που παρουσιάζονται στον τομέα αυτό, ώστε να μη χρειάζεται η δική μας αλληλέγγυα παρέμβαση.

Όταν σήμερα ο συμπολίτης μας ζει μια ζωή αβίωτη, όταν αντιμετωπίζει την βία της φτώχειας και της εξαθλίωσης, όταν πεινάει, δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε το κράτος θα οργανωθεί και θα γίνει συνεπής στις υποχρεώσεις του έναντι των πολιτών, για τους οποίους υποτίθεται ότι υπάρχει και λειτουργεί. Η αλληλεγγύη μας πρέπει να εκδηλωθεί την ώρα που ο συμπολίτης μας έχει ανάγκη και όχι όταν θα δεηθεί το κράτος να πράξει τα αυτονόητα, ή όταν δημιουργήσουμε την αλληλέγγυα κοινωνία.

Το ζητούμενο είναι να μη μείνουν μόνοι την κρίσιμη στιγμή. Να μη συνηθίσουμε μια ζωή που αδιαφορεί για τον εξευτελισμό, για το θάνατο δίπλα της. Να μη συνηθίσουμε τα παιδιά μας να λιμοκτονούν, να μην αφήσουμε τη φρίκη να γίνει καθημερινότητα. Να μην επιτρέψουμε, τέλος, το αδιανόητο να γίνει αυτονόητο.

Το ιδιόχειρο σημείωμα του συνταξιούχου που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα μαρτυρά με το δικό του τραγικό τρόπο ότι ζούμε ήδη το καθεστώς που έχει μετατρέψει την αυτοκτονία σε πράξη αξιοπρέπειας. Σήμερα ο κοινωνικός ορισμός της ατομικότητας των επαγγελματιών της πολιτικής, φαίνεται να θεμελιώνεται μέσω της απογύμνωσης των πολιτών από τη δική τους ατομικότητα, από τα δικά τους δικαιώματα.

Αυτό που βλέπουμε, δυστυχώς, είναι ότι με τις μνημονιακές πολιτικές και το φαρισαϊσμό οδηγούν στην εξαθλίωση και την απόγνωση τον λαό αρνούνται το δικαίωμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αρνούνται την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Διότι δεν μας κλέβουν μόνο τα λεφτά, μας κλέβουν τη ζωή μας, μας κλέβουν το μέλλον, ιδιαίτερα από τους νέους. Και κλέβουν, γιατί ξέρουν πως «ό,τι μπορεί να κλαπεί, μπορεί και να πωληθεί».

Είναι σίγουρο ότι την αλληλέγγυα κοινωνία δεν θα μας τη φέρει, ούτε θα μας την επιβάλει κάποιος από τα πάνω. Εμείς θα τη δημιουργήσουμε. Και θα τη δημιουργήσουμε, αν εμείς το θελήσουμε, αν θα αναδείξουμε την αλληλεγγύη, με τη δική μας στάση και αλληλέγγυα δράση μας, ως θεμελιώδη αξία του κοινωνικού μας βίου.

Και πάλι σας ευχαριστούμε από καρδιάς, για την βοήθεια που ανιδιοτελώς προσφέρετε στο σχολείο, τους μαθητές μας και τις οικογένειές τους, που σήμερα συμβαίνει να βρίσκονται σε δυσχερή θέση. Είναι μια προσφορά που αναβλύζει από Αγάπη για τον συνάνθρωπό μας, από Αγάπη για την ανθρώπινη ύπαρξη. Η Αγάπη είναι ή θα μπορούσε να είναι η δύναμη που κινεί την κοινωνία. 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Προβληματιστήκαμε πολύ, για το εάν θα έπρεπε να δώσουμε δημοσιότητα στην αλληλέγγυα δράση της Σχολικής Κοινότητας του Γυμνασίου μας. Μέχρι τώρα, επικράτησε η άποψη ότι είναι φρόνιμο, για λόγους που ο καθένας καταλαβαίνει, να μείνουμε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αυτό ενισχυόταν και από την επιθυμία που εκφράζανε σχεδόν όλοι όσοι βοηθούν στην προσπάθειά μας αυτούς τους μήνες, να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Η δημοσιοποίηση γίνεται με τη σκέψη πως έτσι θα ενισχυθεί η αποτελεσματικότητα της προσπάθειας που καταβάλλουν τόσοι άνθρωποι. Η ορθότητα της σκέψης θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.  

Με εκτίμηση

Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ

ΓΟΥΡΔΟΥΚΗΣ ΗΛΙΑΣ».