Ετών 32. Εργαζόμενη σε μικρομεσαία επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα που καθημερινά χαροπαλεύει για την επιβίωση της. Ζω στο ενοίκιο. Η μητέρα μου είναι άνεργη.Η ζωή μου έχει γίνει ένας βραχνάς. Από το πρωί που θα ξυπνήσω μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθώ κάθε μέρα οι ίδιες σκέψεις. Πως θα πληρωθεί το ένα, πως θα γίνει το άλλο, θα έχω αύριο δουλειά;
Δεν έχω κάρτες ούτε δάνεια. Ποτέ μου δεν αγόρασα κάτι περισσότερο από αυτό που μου αναλογούσε. Ανοίγω την τηλεόραση, μιλάνε συνεχώς για ανθρώπους που μέχρι τώρα τα παίρνανε, που κάνανε ζωή χαρισάμενη. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Εγώ γιατί δεν ξέρω κανέναν; Όσους συναναστρέφομαι εγώ είναι άνθρωποι σαν εμένα. Άνθρωποι που παλεύουν
καθημερινά με τα θηρία και πάντα χάνουν.
Ακούω τους πολιτικούς. Δεν καταλαβαίνω τι λένε. Δεν γνωρίζω οικονομικά. Δεν ξέρω τι είναι τα spreads , τι σημαίνει αναδιάρθρωση. Δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά. Δε μου λένε τίποτα. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι όλα αυτά τα ακατανόητα μου τσακίζουν την ζωή. Και τρομοκρατούμαι. Κάθε μέρα και περισσότερο. Τον φόβο τον έχω ξεπεράσει . Τώρα ζω στην απόλυτη τρομοκρατία.
Κάπου διάβαζα ότι πήγε ο πρωθυπουργός στο Μεταξουργείο και καθαρίσανε τους δρόμους από τους ναρκομανείς και τις πόρνες για να περάσει. Μην τους δει μπροστά του και σχηματιστούν κηλίδες στο ροζ συννεφάκι του. Που τα βλέπουν τα παιδιά μας καθημερινά αυτά τα πράγματα δεν ενοχλεί κανέναν;
Η μυρωδιά της απελπισίας από το Μεταξουργείο, τα Καμίνια, τη Νίκαια, την Φυλή, δεν μπορεί να φτάσει στις Εκάλες και στις Νέες Ερυθραίες. Και αν φτάνει τρέχουν οι Φιλιππινέζες ( που είναι οι μόνες εκεί που την γνωρίζουν καλά) πετάνε τα βαποριζατέρ και όλα πάλι μυρίζουν λουλούδια.
Ελπίζω μόνο να καταφέρω να την βγάλω. Ο τρόμος μου είναι ότι θα χάσω την δουλειά μου, ότι θα με πετάξει έξω ο ιδιοκτήτης του σπιτιού και θα κοιμάμαι στα παγκάκια.
Δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω. Φυλάω μόνο σαν τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες την αξιοπρέπεια μου. Όση έχει απομείνει. Δυστυχώς δεν έχω και πουθενά να ελπίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου