φυσάει απόψε όνειρα, ζωές...

Φυσάει απόψε δυνατά
σκορπάνε στην ψυχή μου της μοίρας όλα τα γραφτά
ποιοι πράξαν τη ζωή μου;
Όνειρα, πάθη, κρίματα κι εκείνα τα αινίγματα
άλυτα πεταμένα, κάπου μαζί με μένα.

Παραθυρόφυλλα παλιά σπασμένα απ' τον καιρό
χτυπάνε μέσα μου βαθιά, σε όνειρο φοβερό.
Αγάπες σε χαλάσματα που ο άνεμος τις τρέμει
μα και ζωές φαντάσματα, να τρέμουν κι οι ανέμοι.

Φυσάει όνειρα, ζωές
κι ένα «σε είδα βγες» που φώναξες και βγήκα
μα έψαξα χίλιες φορές κι ακόμα δεν σε βρήκα...
Παράθυρα που μείνανε σπασμένα στον καιρό
βλέπουν ακόμα μέσα μου σε όνειρο φοβερό

φώναζαν «κρύψου» στις γωνιές
κι ένα «σε είδα, βγες» με πρόδωσε και βγήκα
μα ούτε αυτόν που φύλαγε, ούτε ποιος τόπε βρήκα.

Εκεί που αντηχούσαμε το «φτου ξελευτερία»
σκουπίζει ό,τι φτύσαμε στη γη της η ουτοπία
και ό,τι άφτυστο αφήσαμε το κρύβει με αγωνία.
Κι εκεί που περπατούσαμε τώρα βαδίζει η λήθη
τα τσέρκια που κυλούσαμε κυλούν στο παραμύθι
κι οι δράκοι που μισούσαμε κρύφτηκαν μες στα πλήθη.