Γιατί οι συνταξιούχοι, γιατί οι ασθενείς...

Γιατί γίναμε πολλοί, κι αυτό χαλάει το μοντέλο ανάπτυξης που ονειρεύονται. Όσο κι αν φαίνεται φριχτό, όσο κι αν μερικοί φαντάζονται πως αυτά είναι ιστορίες συνωμοσίας για να καθησυχάζουν τη συνείδησή τους, η εξόντωση μερίδας πληθυσμού, κι όχι μόνο εδώ αλλά σ΄ολόκληρο το δυτικό κόσμο, στα μάτια των αρχιτεκτόνων των μελλοντικών κοινωνιών είναι μια αναγκαιότητα.

Το "και δεν πεθαίνουν κιόλας" δεν ήταν τυχαία φράση που την έβγαλε από το μυαλό του ένας τυχαίος Υπουργός.
 Ήταν η ουσία, ο ενοχλητικός παράγοντας στους σχεδιασμούς διάσωσης και κατόπιν ανάπτυξης. 
Τυχαία βρέθηκα να παρακολουθώ μια συζήτηση μεγαλοστελεχών μιας εταιρείας οι οποίοι συζητούσαν ακριβώς γι΄αυτό το θέμα. Ο τρόπος που μιλούσαν και οι ιδέες που κατέβαζαν πάγωναν το αίμα.

Δεν μπορεί πλέον κάποιος που δουλεύει έστω και σαράντα χρόνια, να παίρνει σύνταξη και...να ζει άλλα σαράντα. Είναι αδύνατον. 
Πρέπει με οποιοδήποτε τρόπο να περιοριστεί αυτή η δυνατότητα. Δεν γίνεται να τον πληρώνουμε για όσο ζήσει. Το ίδιο και εκατομμύρια χρόνιοι ασθενείς που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν είχαν ελπίδα και πέθαιναν, με τη πρόοδο της επιστήμης και πολλές φορές με πολυδάπανες θεραπείες και νοσηλείες αύξησαν το προσδόκιμο επιβίωσής τους. Δεν μπορούμε να πληρώνουμε και γι΄αυτούς.

Τα πράγματα ήταν απλά. 
Έπαιρνες σύνταξη στα εξήντα? Άντε να ζούσες μέχρι τα εβδομήντα. Δεν γίνεται να επιτραπεί να ζεις μέχρι τα ογδόντα τα ενενήντα και να παίρνεις σύνταξη. Κι όπως πάει η πρόοδος της επιστήμης αν φτάσεις να ζεις τα εκατό, τα εκατόν δέκα? Τι θα γίνει. Δεν μπορεί να πάσχει το παιδί σου από μια ανίατη νόσο και να ζήσει πάνω από τα δεκαπέντε τα είκοσι. 
Δεν γίνεται να το καταφέρεις να το διασώσεις και να φτάσει στα βαθιά του γεράματα. Κι εσύ που αρρώστησες από κάτι άσχημο, είναι θεμιτό να έχεις ένα προσδόκιμο ζωής τρία,πέντε χρόνια. Είναι ανήκουστο να καταφέρεις να ζήσεις άλλα δέκα, είκοσι...

Είναι λογιστικοί υπολογισμοί. Το καταλαβαίνετε? Το σύστημα οργάνωσης που βασίζεται στην ευημερία λίγων και εκλεκτών και στην εξυπηρέτηση τους από τους υπόλοιπους, η κατανομή του πλούτου, της γης, της τροφής ακόμα και του νερού, δεν έχει στα σχέδιά την επιβίωση επτά δισεκατομμυρίων ψυχών πάνω στη γη. Έφτασε ο κόμπος στο χτένι και πρέπει να αρχίσουν εκκαθαρίσεις σιγά σιγά.
 Με κάθε τρόπο. Και ο πρώτος πιο απλός και άμεσος τρόπος είναι η εξόντωση των αδύναμων πληθυσμών. Με μια πενιχρή ή ανύπαρκτη σύνταξη. Με ελλειπή ή ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Με συνθήκες διαβίωσης που θα επιζήσουν λίγοι. Όσοι αντέξουν.

Ίσως σ΄εμάς τους απλούς ανθρώπους ένας τέτοιος κόσμος, στυγνός, απάνθρωπος, χωρίς μέλλον, χωρίς όνειρα να μοιάζει παράνοια. Να μοιάζει σαν κάτι το ασύλληπτα αισχρό. Για τους ρυθμιστές όμως που δεν ζουν μέσα στο κόσμο, που ο κόσμος είναι απλά λογιστικές πράξεις, αυτό το σενάριο εξόντωσης είναι απλά μια τακτική εφαρμογής των πλάνων με αναγκαίες παράπλευρες απώλειες. Είτε αυτές οι απώλειες είναι ένα εκατομμύριο είτε πεντακόσια.

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλά ένα φιλόδοξο σχέδιο στο μυαλό μερικών, είναι η μόνη λύση που βρίσκουν ικανή να συγκεντρώσει τα κοπάδια και να ελεγχθεί η σπατάλη που κάνουν σε επίπεδο πόρων.
 Ήρθε μοιραία η εποχή που δεν μπορούν να έχουν όλοι δουλειά, δηλαδή μισθό, σύνταξη, τροφή ή φάρμακα. Αυτό θα ήταν δυνατόν σε μια παγκόσμια ανακατανομή του πλούτου, της ιδιοκτησίας και των προνομίων με γνώμονα και το κοινό καλό, τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, τη φροντίδα όλων των ανθρώπων σύμφωνα με τις πραγματικές δυνατότητες που προσφέρει η γη που κατοικούμε όλοι. 
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτή η οπτική του θέματος στους κατέχοντες την εξουσία και το πλούτο, η συντήρηση του status με τη παρούσα μορφή, επιφέρει αναγκαστικά λύσεις ομαδικής εξόντωσης.

Δεν είναι συνωμοσία. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι αυτό που συμβαίνει και θα συμβαίνει όλο και πιο φανερά από δω και στο εξής. Όμως είναι πολύ επικίνδυνο σενάριο για τους κυρίους που το σχεδίασαν.
 Δεν θα γίνουν όλα έτσι απλά και ήσυχα όπως επιθυμούν. 
Γιατί απέναντι στη παγκοσμιοποίηση του πλούτου μερικών χιλιάδων τυράννων θα δημιουργηθεί η παγκοσμιοποίηση δισεκατομμυρίων εξαθλιωμένων χωρίς ελπίδα ανθρώπων. Και δεν ξέρω ειλικρινά πως έχουν φαντασιωθεί στο μυαλό τους πως θα είναι η συνέχεια. Η συγκράτηση αυτών του απίστευτου αριθμού εξαθλιωμένων σε κατάσταση υποταγής και καταστολής.

Εκτός κι αν... στα άμεσα πλάνα σχεδιάζεται μια αληθινή και άμεση εξόντωση ακαριαία όπως ένας πόλεμος. Μια επιδημία παγκόσμια. Ένας αφανισμός. Αυτό που συμβαίνει στα κράτη που φτωχαίνουν το ένα μετά το άλλο και προστίθενται στη λίστα των ήδη εξαθλιωμένων κρατών του τρίτου κόσμου, είναι πρωτόγνωρο και δύσκολα χειραγωγίσιμο εκτός κι αν....

Κι αυτό το αν ίσως να έρθει πολύ σύντομα. Ίσως ήδη να έχει ξεκινήσει.

Από vasiliskos2