Από τις σβησμένες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας…
" Η αυτοοργάνωση και η άμεση δημοκρατία ανθούν παντού πλάι στις
λαϊκές επιτροπές, τα λαϊκά δικαστήρια (στα οποία συμμετείχαν στις
αποφάσεις τους όλοι όπως και όλοι είχαν δικαιωμα λόγου στις διαδικασίες
τους) και τα εθελοντικά αντάρτικα σώματα.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα περιβάλλον συγκλονιστικής
αλληλεγγύης και άφταστης αυταπάρνησης μέσα σε μια ατμόσφαιρα ελπίδας και
προσδοκιών για το καινούργιο που γεννιέται κόντρα στον οργανωμένο
θάνατο που πολεμάται.Και μέσα σε ένα κλίμα διαρκούς λυσσασμένης ένοπλης
μάχης όπου ανά πάσα στιγμή ο θάνατος καραδοκεί με όλους τους δυνατούς
τρόπους μέσα σε μια κατάσταση αφόρητων στερήσεων και αδιάκοπων
καταστροφών και χτυπημάτων… "
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
EIΣΑΓΩΓΗ
Το παρακάτω κείμενο γράφεται για πολλούς λόγους κάποιους από αυτούς με έντονα προσωπική χροιά.
Με λύπη μου συνειδητοποίησα και για τον εαυτό μου ότι
βρισκόμουν σε τρομερή άγνοια και σύγχυση όσον αφορά την πραγματική
ιστορική γνώση για τα απίστευτα γεγονότα που διαδραμίστηκαν σε αυτή την
χώρα το διάστημα 1943-1945.
Παρότι είχα διαβάσει αρκετά βιβλία για εκείνη την εποχή
(συμπεριλαμβανόμενων το εξάτομο της αντίστασης 1940-1945, διάφορες
μαρτυρίες στελεχών του ΚΚΕ όπως του Ρούσσου και του Μπαρτζιώτα, ένα
βιβλίο του Μπόλαρη του ΣΕΚ για τα Δεκεμβριανά, τις αναμνήσεις του Στίνα,
τα κείμενα της Ακαδημίας Αθηνών και κείμενα του Λιβιεράτου, του
Ψυρούκη, του Ραφαηλίδη και άλλων) και παρότι είχα συζητήσει με πολλούς
που θεωρούσα γνωστικούς πάνω σε αυτό το θέμα σε διάφορες φάσεις της ζωής
μου, τελικά ανακάλυψα ότι οι απόψεις, οι εμφάσεις και η ανάλυση που
είχα για αυτά τα γεγονότα ήταν εντελώς άστοχες και λανθασμένες.
Χρειάστηκε ένα βιβλίο να μου ανοίξει τα μάτια και να βάλει
στην καλύτερη τάξη και σειρά όλα όσα ως τώρα είχα διαβάσει και είχα σαν
πληροφορίες πάνω σε αυτό το ζήτημα. Το
βιβλίο είναι το 800 σελίδων “Άρης Ο Αρχηγός των Ατάκτων” γραμμένο από
τον Διονύση Χαριτόπουλο και οικτίρω τον εαυτό μου που δεν το είχε
διαβάσει νωρίτερα παρότι γνώριζε από καιρό την ύπαρξη του.
Καλλιο αργά παρά ποτέ. Το βιβλίο είναι μια μοναδική μελέτη εκείνων των
χρόνων και του ίδιου του Άρη Βελουχιώτη και έχει ενσωματώσει μόνο ότι
έχει προσεκτικά διασταυρωθεί ενώ για την δημιουργία του σπαταλήθηκαν 30
ολοκληρα χρόνια διαρκούς έρευνας και συλλογής ιστορικών υλικών μαζί με
προσωπικές συνεντεύξεις με πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου που μετά
το 1945 είχαν περάσει στην καταδίωξη, την συκοφάντηση και την αφάνεια…Θσ
μιλησουμε κι αργότερα γι’αυτό το βιβλίο αναφέροντας μαζί με αυτό και τα
αντίστοιχα του.
ΓΙΑΤΙ ΘΑΦΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΘΗΚΑΝ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Το θέμα είναι ότι έχει επικρατήσει εδώ και αρκετό καιρό ένας
συνδυασμός άγνοιας, αποσιώπησης, συκοφάντησης, καπηλείας, και τελικά
αδιαφορίας για τα γεγονότα του 1943-1944 και αυτό τελικά έχει χαντακώσει
σε μεγάλο βαθμό την ιστορική γνώση που υπάρχει σε αυτή την χώρα μαζί με
τις ευκαιρίες που φέρνει αυτή η γνώση να εμπνεύσει, να συνεγείρει και
να ξεσηκώσει στο σήμερα. Γιατί όπως θα δούμε τα γεγονότα εκείνης
της διετίας υπήρξαν με διαφορά τα πιο επαναστατικά και ηρωικά που έχουν
υπάρξει στην ιστορία αυτού του τόπου.
Ήταν τόσο επαναστατικά που έπρεπε γρήγορα να θαφτεί η μνήμη
τους, να αναποδογυριστεί το περιεχόμενο τους,να συκοφαντηθούν τερατωδώς
και τελικά να πάψουν να υπάρχουν στην συλλογική και ατομική συνείδηση
και ιστορική μνήμη.
Σαν γεγονότα, στέκονται τόσο διαφορετικά από αυτά που έγιναν πριν και
από αυτά που ήρθαν μετά ώστε λογικά όσοι τα έζησαν βαθιά να τα
θυμούνται σαν ένα τρελό όνειρο που κάποιες φορές έρχεται στα πραγματικά
όνειρα τους.Συνιστούσαν μια απρόβλεπτη αναγέννηση, μια έφοδο στον
ουρανό, μια διαρκή λυσσασμένη μάχη και μια ακατάλυτη κοινωνική
αλληλεγγύη.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΕΞΗΣ:
Η κατοχή της χώρας από τον Γερμανικό ναζισμό σε αγαστή συνεργασία με
τους ντόπιους υποστηρικτές του είχε ξεσηκώσει ένα τέτοιο κίνημα
αντίστασης ώστε μετά από δυο χρόνια η μεγαλύτερη έκταση της Ελλάδας να
ελέγχεται από τους αντάρτες μαζί με το ΕΑΜ.
Το διογκούμενο αντάρτικο είχε απελευθερώσει εκατοντάδες χωριά και
ολόκληρες περιοχές. Στα μέσα του 1943 και με την παράδοση των Ιταλών,
αυτό το αντάρτικο βρέθηκε με ενισχυμένο οπλισμό και ανανεωμένο κύρος.
Στα χωριά και κάποιες κωμοπόλεις έχει επικρατήσει μια κοινωνική
επανάσταση που σε τίποτα δεν έχει να ζηλέψει την αντίστοιχη κοινωνική
επανάσταση που είχε γίνει στην Ισπανία του 1937 και των Αναρχικών
αγροτών της.
Η θέση της γυναίκας περνάει από τον σκοταδισμό και την καταπίεση στην
σχεδόν πλήρη απελευθέρωση της και στην απόλυτα ισότιμη σχέση με τον
άντρα. Σε μια εποχή που οι γυναίκες δίνονταν σε υποχρεωτικά προξενιά,
δεν έβγαιναν από το σπίτι ή όταν έβγαιναν δεν πήγαιναν ποτέ σε μέρη που
μαζεύονταν άντρες και ήταν πλήρως αποκλεισμένες από την δημόσια ζωή,
βγήκαν από τα σπίτια τους, συμμετείχαν στις συνελεύσεις, μπορούσαν για
πρώτη φορά να ψηφίσουν ή και να εκλεχτούν, φόρεσαν παντελόνια και πήραν
τα όπλα.
Η αυτοοργάνωση και η άμεση δημοκρατία ανθούν παντού πλάι στις
λαϊκές επιτροπές, τα λαϊκά δικαστήρια (στα οποία συμμετείχαν στις
αποφάσεις τους όλοι όπως και όλοι είχαν δικαιωμα λόγου στις διαδικασίες
τους) και τα εθελοντικά αντάρτικα σώματα.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα περιβάλλον συγκλονιστικής
αλληλεγγύης και άφταστης αυταπάρνησης μέσα σε μια ατμόσφαιρα ελπίδας και
προσδοκιών για το καινούργιο που γεννιέται κόντρα στον οργανωμένο
θάνατο που πολεμάται.Και μέσα σε ένα κλίμα διαρκούς λυσσασμένης ένοπλης
μάχης όπου ανά πάσα στιγμή ο θάνατος καραδοκεί με όλους τους δυνατούς
τρόπους μέσα σε μια κατάσταση αφόρητων στερήσεων και αδιάκοπων
καταστροφών και χτυπημάτων…
Το κείμενο δεν έχει σκοπό να εξιδανικεύσει εκείνη την περιόδο
κρύβοντας την σκληρότητα, τις αστοχίες και τα ευτράπελα της. Όμως δεν
κρύβει ότι και με όλα αυτά πάλι αυτό που έμεινε ήταν ασύγκριτα καλύτερο
βαθύτερο και διαρκέστερο από όλα τα απελευθερωτικά εγχειρήματα που έχουν
γίνει ως τώρα σε αυτό το μέρος.
Γιατί στο ισοζύγιο των καλών και σωστών που έφερε εκείνο το κίνημα
με τα λάθη και τα εγκλήματα του, η ζυγαριά γέρνει συντριπτικά στο μέρος
των καλών και σωστών. Μένει σε μας και τις επόμενες γενιές να φτάσουμε
πάλι σε εκείνο τον υψηλό κινηματικό πύχη και αναμφίβολα θα βοηθούσε
όλους μας σε αυτό τον στόχο να έχουμε ακριβή γνώση τι σημαίνει εκείνος ο
πύχης που έφτασαν τότε οι πρόγονοι μας.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΠΟΥ ΤΟ ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΤΟΥ 1943-1944
Το γεγονός ότι το Ελληνικό κράτος έχει σβήσει από τις αναφορές του εκείνο το διάστημα
(κι έτσι καμιά μνεία από τους εξουσιαστές δεν υπάρχει στα σχολικά και
πανεπιστημιακά βιβλία και καμιά επίσημη επέτειος δεν έχει οριστεί για
αυτά ενώ υπάρχουν αμέτρητες ημερομηνίες που θα μπορούσαν να τιμώνται
ιστορικά από εκείνη την εποχή! Το Ελληνικό κράτος διαθέτει επέτειο για
την 28 Οκτώβρη 1940 κι ας είναι αυτή δημιούργημα ενός φασιστικού
καθεστώτος και μιας ενδοφασιστικής σύγκρουσης που έληξε με την μαζική
προδοσία των ανωτέρων στελεχών εκείνου του καθεστώτος και την ανοιχτή
παράδοση τους στους Γερμανούς ναζί. Τιμάμε λοιπόν την 28 Οκτώβρη και
τους 12.οοο νεκρούς της και έχουμε στην λήθη έναν άλλο αγώνα 25.οοο
δολοφονημένων και σκοτωμένων στην μάχη αγωνιστών της Ελευθερίας (κι όχι
στρατιωτών που έπρεπε να υπακούν στον Μεταξά!) 50.000 σφαγμένων αμάχων
και 1500 καμμένων και λεηλατημένων χωριά! Κι έναν αγώνα μαλιστα που
μπόρεσε να είναι νικηφόρος κόντρα στον πιο αδίστακτο στρατό, τον ίδιο
στρατό που είχε σβήσει το ‘έπος του 40′ σε μόλις 20 μέρες!), και
το ακόμη πιο σοκαριστικό γεγονός ότι το ίδιο κράτος βασίζει την ύπαρξη
του στην λήθη εκείνων των τρομερών χρόνων έχοντας μάλιστα φτάσει να
δολοφονήσει, να βασανίσει, να διασύρει και να φυλακίσει κατά εκατοντάδες
χιλιάδες τους πρωταγωνιστές εκείνων των γεγονότων στα πρώτα 30 χρόνια
της νέας ύπαρξης του, αν μη τι άλλο μαρτυρούν την τρομερή σημασία τους
και την αναντίρρητη επικινδυνότητα τους για την ίδια την εξουσία.
Κι όταν η έξουσια έχει όλους τους λόγους να θάψει εκείνα τα γεγονότα
τότε εμείς έχουμε όλους τους λόγους για να τα αναδείξουμε και να τα
επαναφέρουμε στην ζωντανή ιστορική μνήμη.
Γιατί είναι ιστορικός κανόνας ότι τα επαναστατικά γεγονότα που
ηττήθηκαν στην πορεία της ιστορίας και κατέληξαν στον όλεθρο αναζητούν
διαρκώς στις επαναστάσεις του μέλλοντος την αναγέννηση και δικαίωση
τους.
Έτσι λοιπόν η σύνδεση αυτών των γεγονότων με το τώρα υπάρχει και είναι άμεση.
ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΤΩΡΑ
Ναι, η εποχή μας έχει τεράστιες διαφορές αλλά και ομοιότητες με εκείνη την ασύλληπτα ταραγμένη εποχή.
Τώρα ζούμε με άλλες τεχνολογίες, άλλα μέσα επικοινωνίας και
ενημέρωσης, άλλα μέσα μεταφοράς και ζούμε σε άλλες πόλεις. Τώρα η
διασύνδεση του πλανήτη ακριβώς λόγω όλων των προηγουμένων είναι
ασύγκριτα πιο μεγάλη και πυκνή. Τώρα η εξουσία είναι πιο περίτεχνη,
διαφορετικά οργανωμένη και με άλλα μέσα επιτήρησης και ελέγχου. Τώρα όλα
κρίνονται στις πόλεις και η ύπαιθρος έχει πολύ μικρότερο βάρος. Τώρα
(κι ευτυχώς) κανένα κόμμα δεν θα μπορεί να παίξει τον ρόλο που έπαιξε το
ΚΚΕ σε εκείνα τα γεγονότα. Τώρα (κι ευτυχώς) δεν θα τύχει (τουλάχιστον
κατά 99,99%) να φτάσουμε στα επίπεδα βίας, εξαθλίωσης και θανάτου που
έφτασε εκείνη η παλιότερη εποχή.
Τότε ο κόσμος της υπαίθρου ήταν πολύ μεγαλύτερος και ο κόσμος των
πόλεων και της Αθήνας πολύ μικρότερος. Τότε υπήρχε ανοικτά ένας στρατός
κατοχής που σε συνεργασία με ένα κομμάτι ντόπιων (το πιο σαδιστικό,
αδίστακτο, πουλημένο και δολοφονικό του) είχε εξαπολύσει μια διαρκή
εκστρατεία τρόμου και θανάτου κατά του γενικού πληθυσμού. Τότε όλο αυτό
γινόταν με φόντο έναν ολόκληρο παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα σε δυο διακριτά
(και ειδικά το ένα) ετερόκλητα μπλόκα παγκόσμιων δυνάμεων. Τότε ο
ναζισμός είχε την εξουσία σε πολλές χώρες διατηρώντας σε αρκετές από
αυτές (με πρώτη την Γερμανία) μαζικό ρεύμα υποστήριξης. Και τότε
ρεύματα σαν τον μαρξισμό και τον πατριωτισμό μπορούσαν να έχουν κι αυτά
μαζική απήχηση συσπειρώνοντας τους καλύτερους αγωνιστές και δίνοντας
έμπνευση για μάχες μέχρι εσχάτων.
Δίπλα όμως στις τεράστιες διαφορές συνυπάρχουν οι τεράστιες ομοιότητες.
Και τότε και τώρα μια αδίστακτη εξουσία έχει επιβληθεί στον πληθυσμό
χειροτερεύοντας αφάνταστα τους όρους διαβίωσης του και πετσοκόβοντας
ελευθερίες και δικαιώματα του. Και τότε και τώρα ο κόσμος της εργασίας
δέχεται ολοκληρωτική επίθεση και του ζητείται η ολοκληρωτική του
υποταγή. Και τότε και τώρα αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν με μαζικά
κινήματα που χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν την μαζική αντιβία. Και τότε
και τώρα η αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση είναι απαραίτητοι όροι για την
ενίσχυση και επικράτηση αυτών των κινημάτων. Και τότε και τώρα
απαιτείται αγώνας Ζωής μέχρι εσχάτων. Και τότε και τώρα η χώρα στενάζει
από την συνεργασία εξωτερικών κέντρων με πρόθυμους ντόπιους που
εξαπολύουν πόλεμο κατά του συνόλου της κοινωνίας πλην των πιο
προνομιούχων κομματιών της. Και τότε και τώρα ο αγώνας είναι παγκόσμιος.
Κι αν κάτι περισσότερο αποζητώ με την συγγραφή του κειμένου είναι η
μετάδοση της αλληλεγγύης του τότε στο τώρα. Μας χρειάζεται όσο τίποτα
άλλο. Είναι τρομερή ανάγκη της εποχής μας να ξαναγεννηθεί η αλληλεγγύη, η
αυτοοργάνωση και η μαχητικότητα του τότε στο τώρα. Και είναι με αυτή
την έννοια που το 1943-1944 είναι φοβερά επίκαιρο στην εποχή μας…
ΤΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΤΟΥ ΑΓΝΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕΤΑ ΤΟ 1944 ΔΙΑΡΚΩΣ ΚΥΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Οι αγωνιστές του 1943-1944 έδωσαν τις μάχες τους με τα γερμανικά και
ελληνικά ναζιστικά κτήνη –αναγεννώντας τις περιοχές που απελευθέρωναν
δίνοντας το αίμα τους εμφορούμενοι με τις αξίες της δικαιοσύνης, της
αλληλεγγύης και της ελευθερίας–. προτάσσοντας την ιδεολογία του
πατριωτισμού. Γι’αυτούς η έννοια του πατριωτισμού ήταν συνυφασμένη με
τον αγώνα για μια νέα Ζωή. Σήμερα είναι εύκολο να απορρίψουμε αυτή την
ιδεολογία βλέποντας ποιες δυνάμεις την χρησιμοποιούν και με ποιες
σκοπιμότητες. Όμως τότε τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Το
1943-1944 ήταν η τελευταία ιστορική περίοδος που μπορούσε στην Ελλάδα να
χρησιμοποιηθεί η έννοια και ιδεολογία του πατριωτισμού με θετικό,
δημιουργικό και απελευθερωτικό τρόπο. Γιατί τότε όντως οι
αυτοαποκαλούμενοι πατριώτες ήταν τα καλύτερα παληκάρια που αγωνίζονταν
για μια άλλη ελεύθερη κοινωνία. Εκείνοι οι τελευταίοι αγνοί
πατριώτες συκοφαντήθηκαν όλοι συλλήβδην από το 1945 και μετά σαν
εαμοβούλγαροι δολοφόνοι συμμορίτες και προδότες του έθνους. Η ρετσινιά
του εθνικού προδότη που τους κολλήθηκε από τους συνεργάτες των Γερμανών
ναζί και το ίδιο το μεταγερμανικό κράτος, ρετσινιά που παραμένει ατόφια
και ανανεωμένη από τα καθάρματα της χρυσής αυγής, δείχνει ξεκάθαρα από
ποιους ενταφιάστηκε εκείνη η εκδοχή του πατριωτισμού για να
χρησιμοποιηθεί μια άλλη εκδοχή του που ταυτίστηκε πλήρως με την
εγκληματική δράση κατά των αγωνιστών της Ελευθερίας.
Να γιατί μετά από αυτό είναι τίτλος τιμής να σε αποκαλούν σε αυτό το
κράτος εθνικό προδότη! Γιατί ‘εθνικοί προδότες’ εδώ χαρακτηρίστηκαν
μαζικά και αδιάκριτα όλοι όσοι πολέμησαν τον ναζισμό και αγωνίστηκαν για
μια καλύτερη ζωή μέσα στα ερείπια της παλιάς. Και πάρα πολλοί από
αυτούς τους ‘εθνικούς προδότες’ δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν και
φυλακίστηκαν από τα φασιστικά σκυλιά του κράτος και του παρακράτος και
των φασιστικών συμμοριών με αυτή την στάμπα από το 1945 ως το 1974 μόνο
γιατί ήθελαν να προσδώσουν στον πατριωτισμό ένα θετικό και κοινωνικά
απελευθερωτικό περιεχόμενο.
[Η
απόλυτη φρίκη...Κεφάλι ΕΛΑΣίτη στα χέρια ντόπιου ναζιστή...Μετά τον
αποκεφαλισμό του Άρη Βελιουχιώτη αυτή η πρακτική γενικεύτηκε από τους
φασίστες της μεταπολεμικής Ελλάδας με την ανοχή και ενθάρρυνση του ίδιου
του μεταπολεμικού κράτους...]
Μα θα πούν κάποιοι, εδώ έχουμε την απόδειξη ότι ο πατριωτισμός ο
αγνός και αληθινός μπορεί να υπάρξει και να κινητοποιήσει τους
καλύτερους για τα καλύτερα. Τότε γιατί να χαρίσουμε αυτή την έννοια
στους σφετεριστές της που την χρησιμοποιούν για να σπιλώσουν τους
πραγματικούς πατριώτες; Και δεν ασεβούμε στον αγώνα εκείνων των
πατριωτών με το να εγκαταλείπουμε αυτή την έννοια στα χέρια των φασιστών
και των άλλων πολιτικών απατεώνων που την έχουν για ψωμοτύρι;
Η απάντηση είναι απλή: η έννοια του πατριωτισμου ειδικά σε αυτή την
χώρα έχασε κάθε θετικό αγωνιστικό περιεχόμενο και αντιστράφηκε πλήρως το
περιεχόμενο της για ολόκληρες δεκαετίες. Έγινε με τον νόμο και με την
βία του κράτους η αγαπημένη έννοια των φασιστικών αποβρασμάτων, του
παρακράτους και του δωσίλογου Ελληνικού κράτους και απαγορευόταν να
χρησιμοποιείται από αυτούς που έμπρακτα την είχαν χρησιμοποιήσει
απελευθερωτικά και επαναστατικά. Μπόρεσε η χρήση της να βρωμίσει τόσο
πολύ που έγινε η ίδια αγνώριστη. Να κάνουμε τι με μια τέτοια
παρεξηγημένη έννοια που από το 1945 επιβλήθηκε πάνω στον αγώνα ελεύθερων
ανθρώπων σαν δύναμη συκοφάντησης και θανάτου; Όταν η επίσημη
‘πατριωτική’ θέση του κράτους για δεκαετίες ήταν ότι οι αγωνιστές της
ελευθερίας ήταν εθνικοί προδότες κι ας έβλεπαν τους εαυτούς αυτοί που
κατηγορούνταν έτσι σαν φλογερούς πατριωτές που πολέμησαν με αυτοθυσία
έναν ξένο στρατό κατοχής, τότε φτάνουμε σε ένα σημείο που η έννοια έχει
χάσει κάθε σημασία και είναι εντελώς μάταιο και άχρηστο να
επαναδιεκδικηθεί η ‘σωστή’ χρήση της. Γιατί όταν φτάνουμε σε μια έννοια
να τρυπώνει τόσο άσχημα και επίμονα το κακό αλλάζοντας τόσο πολύ και
τόσο βάναυσα το νόημα της μετατρεπόμενη σε τόσο μεγαλό βαθμό σε εργαλείο
εξόντωσης και συκοφάντησης των αγωνιστών, τότε φτάνουμε και στο σημείο
που πρέπει να εγκαταλείψουμε την έννοια και να στραφούμε σε άλλες που
δεν έχουν βρωμίσει τόσο από τις δράσεις και τα έργα των εξουσιαστών. (κι όχι γιατί λοιπόν το πατριωτικό είναι εξ ορισμού αντιφατικό με το ταξικό ή οτιδήποτε άλλο!)
Το ίδιο συνέβη και με την έννοια του κομμουνισμού. Όταν φορτώθηκε με
διαρκή εγκλήματα και χρησιμοποιήθηκε συκοφαντικά κατά των αγωνιστών -με
την στάμπα του αντικομμουνιστή στην σταλινική ρωσία και σε άλλα κράτη
και μάλιστα αρκετές φορές κατά ανθρώπων που έβλεπαν τους εαυτούς τους
σαν κομμουνιστές όπως η στάμπα του εθνικού προδότη κολλήθηκε κατά
ανθρώπων που έβλεπαν τους εαυτούς τους πατριώτες- εγκλήματα που
συσσωρεύτηκαν τόσο με τον χρόνο ώστε στο ισοζύγιο καλών και σωστών
πράξεων και εγκληματικών και δολοφονικών που διαπράχτηκαν στο όνομα
αυτής ιδεολογίας, επικράτησε η μεριά του εγκλήματος και της δολοφονίας
τότε κι αυτή η έννοια και ιδεολογία έχασε το νόημα της υπεράσπισης και
αναγέννησης της. Το ίδιο ισχύει για τον χριστιανισμό. Το ίδιο θα
ισχύσει και για την αναρχία αν στο μέλλον διαπραχτούν στο όνομα της
διαρκή εγκλήματα που θα υπερκεράσουν με διαφορά όλα τα καλά και σωστά
που έχουν γίνει στο όνομα της.
Γιατί όλες οι ιδεολογίες είναι πουκάμισα που τα φορούν οι
άνθρωποι για να δράσουν συλλογικά στην ιστορία είτε για το καλό είτε για
το κακό. Αν αυτά τα πουκάμισα βρωμίσουν με εγκλήματα και μαζικές
δολοφονίες κατά δικαίων και αδίκων τότε δεν ξεβρωμίζουν ό,τι προσπάθεια
κι αν καταβληθεί για τον καθαρισμό τους. Το ότι μπόρεσαν να
χρησιμοποιηθούν και βρώμικα και εγκληματικά είναι απόδειξη ότι ήταν
ευάλλωτες σε τέτοια χρήση και επομένως το τέλος κάθε εγγύησης ότι δεν θα
μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν εγκληματικά.
Και η έννοια και ιδεολογία του πατριωτισμού ήταν πάντα ευάλλωτη και
ανοικτή στην χρήση της από το πολιτικό και κοινωνικό κακό. Η ευκολία και
το θράσος με την οποία την οικειοποιήθηκαν οι συνεργάτες των ναζί και
τα αφεντικά για να την στρέψουν κατά όλων αυτών που νόμιζαν με όλα τα
τεκμήρια και μαρτυρίες ότι υπήρξαν οι πιο αγνοί και ανιδιοτελείς φορείς
της, το αποδεικνύει αυτό πέρα από κάθε αμφιβολία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαινουμε, δεν σεβόμαστε και δεν
συμμεριζόμαστε όλους εκείνους τους αγωνιστές που έβλεπαν τότε τους
εαυτούς τους φανατικά σαν πατριώτες. Και τους θαυμάζουμε μάλιστα που
μπόρεσαν για τελευταία φορά να δώσουν σε αυτή την έννοια ένα περιεχομενο
απελευθερώσης, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Όμως όπως κρίνουμε έναν
άνθρωπο όχι από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του αλλά από τι
πραγματικά είναι, το ίδιο κάνουμε και με τα απελευθερωτικά κινήματα. Δεν
τα κρινουμε από το πώς αυτοβαφτίζονται αλλά από το τι πραγματικά είναι.
1943-1944: ΣΕ ΕΠΕΛΑΣΗ ΚΑΙ ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΕΝΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑ ΖΩΗΣ
Και εκείνο το κίνημα ήταν πραγματικά ένα κίνημα δικαιοσύνης,
αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Ένα πραγματικό κίνημα Ζωής. Θα το
συσκοτίζαμε αφάνταστα αν το βλέπαμε στενά σαν ένα πατριωτικό και εθνικό
κίνημα όπως ήθελε το ίδιο τότε να βλέπει τον εαυτό του.Όμως και τότε δεν
είχε κρύψει ότι ήταν κατεξοχήν κίνημα ζωής ενάντια στον οργανωμένο
θάνατο. Χαρακτηριστικό το πρωτοσελίδο της επίσημης εφημερίδας του ΕΑΜ
τον Δεκέμβρη του 1943 κι όταν δίνονταν οι πιο λυσσασμένες μάχες με τις
μεραρχίες του Χίτλερ: ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ. Ήταν
αυτό το πρωτοσέλιδο που έκφρασε καλύτερα από όλες τις πατριωτικές
κορώνες το περιεχόμενο δράσης εκείνου του κινήματος,
Ανάμεσα σε άλλα ήταν και το κίνημα που προσπάθησε να
δικαιώσει μια άλλη συκοφαντημένη επανάσταση, εκείνη του 1821 κι ένα
κίνημα που αν κατόρθωνε να κερδίσει θα μπορούσε να στείλει επαναστατικά
σήματα τεράστιας εμβέλειας σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.
Σε αντίθεση με την δοξασία που έρχεται και από δεξιά και από
αριστερά, το δίλημμα της εποχής δεν ήταν αν θα επικρατούσε η
μοναρχοφασιστική δεξιά με τους άγγλους και αμερικάνους σαν υποστηρικτές
της ή η ΚΚΕ αριστερά με τους Ρώσους υποστηρικτές της.
Υπήρξε έμπρακτα μια τρίτη επιλογή που πάσχισε να επικρατήσει κόντρα
και στους δυο προηγούμενες. Ένα άλλο ανυπότακτο κίνημα που δεν ήταν
μαθημένο σε κομματικές γραμμές και σε τυφλές πειθαρχίες που αξίωναν
κομματικά ιερατεία, ένα κίνημα που είχε μάθει να αυτοοργανώνεται και να
συντονίζεται, να στηρίζεται στον κόσμο της εργασίας και στους απλούς
ανθρώπους, ένα κίνημα που έδινε (πολλές φορές κατά μέτωπο) ένοπλες μάχες
με μεραρχίες ναζιστών στηριζόμενο στην εθελοντική προσφορά και στην
ανιδιοτελή αυτοθυσία του.
Αυτή η τρίτη επιλογή το 1943-1944 φαινόταν η πιο ισχυρή και
ακαταμάχητη κι όμως συντρίφτηκε με τον πιο άδοξο τρόπο στις αρχές του
1945…
ΤΟ ΘΑΨΙΜΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ ΔΡΑΣΗ ΜΟΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΚΚΕ
Χρειάστηκε η συνδυασμένη επίθεση των άλλων δυο επιλογών για να
συντριφτεί και να περάσει η τρίτη αυτή επιλογή στην ιστορική λήθη.
Κι αν η μοναρχοφασιστική δεξιά έπαιξε απροκάλυπτα το ρόλο της
για να συντρίψει αυτή την επιλογή, ήταν η συγκαλυμμένη, ύπουλη
διπρόσωπη λειτουργία της ηγεσίας του ΚΚΕ που είχε μοιραία τον πιο
καθοριστικό ρόλο για το θάψιμο της. Γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ
χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό της που είχε φτιαχτεί πάνω στις αρχές της
τυφλής πειθαρχίας στην γραμμή της ηγεσίας, το κύρος που απολάμβανε τότε η
Σοβιετική Ένωση σαν προμαχώνας της μάχης κατά του Γερμανικού ναζισμού
και της άγνοιας για το τι πραγματικά είχε συμβεί στην Ρώσικη κοινωνία
από την εποχή της επικράτησης του Στάλιν, είχε πλασαριστεί σε εκείνο το
κίνημα σαν φιλική του δύναμη που ήθελε την προκοπή και την επικράτηση
του. Και χρησιμοποιώντας όλα αυτά μπόρεσε να το μαχαιρώσει
πισώπλατα ουκ ολίγες φορές ξεκινώντας από τις 5 Ιούλη 1943 όταν παρέδωσε
τον έλεγχο του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατου στα χέρια των
Άγγλων συνεχίζοντας με τις απαράδεκτες συμφωνίες της Καζέρτα και του
Λιβάνου που ανέσταιναν τα χρεωκοπήμενα παλιά αστικά κόμματα και έδιναν
ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο στον Τσώρστιλ που ήθελε να φέρει πίσω τον
βασιλιά και κορυφώθηκαν αυτά με την συμφωνία της Βάρκιζας στις 12
Φλεβάρη 1945 που δεν ήταν πια πισώπλατο μαχαίρωμα αλλά ωμή και ανοιχτή
προδοσία εκείνου του κινήματος και παράδοσης του στις σαδιστικές
διαθέσεις των ελλήνων ναζιστών και πρώην συνεργατών των γερμανών ναζί.
Εκείνη η 12 Φλεβάρη που με το μεγαλύτερο κομματικό θράσος
ήθελε τότε να παρουσιαστεί σαν μεγάλη νίκη του λαϊκού κινήματος ήταν
πολλαπλά μοιραία και ολέθρια.
Δεν ήταν απλά ότι αξίωνε την παράδωση των όπλων στους μοναρχοφασίστες
από εκατό χιλιάδες αγωνιστές που είχαν παλέψει με τον μεγαλύτερο
ηρωϊσμό αυτούς και τους ηττημένους Γερμανούς πατρώνες τους. (για να
βρουν αμέσως αυτοί νέους πατρώνες τους Άγγλους…)
Ήταν κάτι πολύ χειρότερο από αυτό. Ήταν που σε εκείνη την
συμφωνία δεν υπήρχε καμιά μέριμνα και εγγύηση για την προσωπική ασφάλεια
και ακεραιότητα αυτών των αγωνιστών και των φίλων και συγγενών τους.
Κατηγορηματικά ήταν μια συμφωνία που ΚΑΙ αφόπλιζε ΚΑΙ άφηνε στο μένος
των ντόπιων ναζιστών τους αγωνιστές της ελευθερίας. Το όργιο της βίας
που ξεκίνησε από την ίδια μέρα της υπογραφής της από τους
ταγματασφαλίτες, τους χίτες και τα λοιπά φασιστικά αποβράσματα ήταν τόσο
μεγάλο που σόκαρε ακόμη και τα μεγάλα αφεντικά τους, τους Εγγλέζους.
Άμεση συνέπεια λοιπόν αυτής της απίστευτης συμφωνίας ήταν ένας μονομερής
εμφύλιος των φασιστών με χιλιάδες εκτελέσεις, βιασμούς, βασανισμούς και
ακρωτηριαμούς κατά αυτών που είχαν πολεμήσει μόλις πριν λίγο τους
Γερμανούς ναζί. Και το ένα είναι το κόμμα (το ΚΚΕ) να ουρλιάζει με όλους
τους τόνους στα μέλη του ότι η απάντηση σε αυτή την φασιστική βία είναι
να μην κάνουν τίποτα και να αποδέχονται ό,τι τους συμβαίνει με
καρτερία!
Αυτός που αντιστάθηκε σε αυτό τον παραλογισμό μην αντέχοντας να
βλέπει αυτό το κίνημα που τόσα είχε κάνει για να δημιουργηθεί να γίνεται
βορά στα νύχια των ψυχανώμαλων ναζί, ο Άρης Βελουχιώτης,
συκοφαντήθηκε απο αυτό το κόμμα όσο κανένας άλλος (ούτε ψωμί κι αλάτι
στον Άρη διέταζαν τα αφυδατωμένα ανθρωπάκια της ηγεσίας του ΚΚΕ που
είχαν δεχτεί απόλυτα την ντιρεκτίβα του Στάλιν ότι η Ελλάδα είναι τμήμα
της αγγλικής επιρροής…) και παγιδεύτηκε άτιμα από αυτό για να σπάσει το
ηθικό του και να μην ξαναξεκινήσει νέο αντάρτικο. Τις μέρες που το
αποκεφαλισμένο κεφάλι του κρεμόταν σε έναν πάσαλο στα Τρίκαλα δίπλα με
αυτό του συντρόφου του Τζαβέλα, το ΚΚΕ έβγαζε ανοικτά κείμενο αποκήρυξης
του σαν προδότη, δειλό και δηλωσία!
Όμως η Βάρκιζα είχε μια προδοσία και είχε και μια άλλη
ξεχωριστή ατιμία που δεν είναι το ίδιο γνωστή όσο η προδοσία της. Μέσα
στις ρήτρες της υπήρχε όρος ότι για 50 ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ έπρεπε να
μεριμνηθεί η προστασία τους από το κράτος! Την ίδια στιγμή δηλαδή που
εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστών δίνονταν βορά στην εκδικητική μανία των
ντόπιων ναζί, η ηγεσία του ΚΚΕ φρόντιζε να σώσει στα σίγουρα το τομάρι
της! Αυτή η ρήτρα τηρήθηκε στο ακέραιο όταν τεθωρακισμένα των Άγγλων
συνόδευσαν προστατευτικά την ηγεσία του ΚΚΕ στον πηγαιμό της στην
φασιστοκρατούμενη (μετά τον όλεθρο των Δεκεμβριανών που και αυτός ήρθε
από συγκεκριμένες εγκληματικές ενέργειες της ηγεσίας του ΚΚΕ…) Αθήνα!
Φρίκη που δεν την χωρά ο νους…
ΚΙ ΕΤΣΙ ΗΡΘΕ Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ‘ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΙΕΤΝΑΜ’ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ
Κι έτσι ένα κίνημα που στα 1943-1944 είχε κατορθώσει να μείνει όρθιο
και να δυναμώσει κόντρα στις χειρότερες αντιαντάρτικες εκκαθαριστικές
επιχειρήσεις των Γερμανών ναζιστών και ντόπιων συνεργατών τους που είχαν
συμβεί στην κατεχόμενη ευρώπη, αυτό που είχε κάνει το δικό του
Βιετνάμ (κατά τα λόγια ενός από τους επιζώντες ηγέτες των Γερμανών Ναζί
τον γνωστό Σπέερ που έκανε αυτή την αναλογία αναδρομικά δεκαετίες μετά
αναθυμώμενος το μέγεθος και το ακατάβλητο της αντάρτικης αντίστασης στις
τότε μεραρχίες του και εξ ού και ο τίτλος του κειμένου…), αυτό
το κίνημα που έμαθε στους χωρικούς την αυτοοργάνωση και στους κατοίκους
των πόλεων τις βίαιες γενικές απεργίες, αυτό το κίνημα που είχε
μπολιάσει σε όλη την επικράτεια την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια σαν
κάτι φυσικό και δεδομένο, αυτό το κίνημα που είχε γεννήσει τις
μεγαλύτερες ελπίδες και προσδοκίες μέσα στα χαλάσματα του πολέμου, να
οδηγηθεί στην φυσική εξόντωση και διάλυση.
Ο νόμος της αδράνειας ήταν τελικά ο χειρότερος εχθρός του. Γιατί
πολλοί είχαν ψυχανεμιστεί πριν από την Βάρκιζα τον ρόλο του ΚΚΕ και την
αθλιότητα της ηγεσίας του αλλά λίγοι έμπρακτα είχαν ετοιμαστεί να
δράσουν σαν εναλλακτική λύση όταν αποκαλύφτηκε σε όλο το μέγεθος της η
αθλιότητα του. Απλά δεν το χωρούσε ο νους τους ότι θα μπορούσε να
φτάσει σε τέτοιο επίπεδο το έγκλημα του ΚΚΕ. Κι όταν αυτό θρασύτατα
κινητοποιούσε τα εκατοντάδες χιλιάδες μέλη για να παρουσιάσουν την
Βάρκιζα σαν την μεγάλη νίκη του κινήματος, οι περισσότεροι αντέδρασαν
μουδιασμένοι, σοκαρισμένοι και ολοκληρωτικά αιφνιδιασμένοι. Ο ερχομός
του Ζαχαριάδη και η δήλωση του να σεβαστούν όλοι κατά 100% την βάρκιζα
ολοκλήρωσε τον κύκλο της προδοσίας και παγίωσε στο κόμμα την
καταστροφική ολέθρια γραμμή του.
Γιατί και το ΚΚΕ είχε τους λόγους του να φοβάται τον
αντάρτικο ΕΛΑΣ κι ας δρούσαν σε αυτό πολλά μέλη του. Το ΕΛΑΣ σαν ένας
εθελοντικός αντάρτικός στρατός που στηριζόταν στις συνελεύσεις των
μονάδων του, στην περιφρόνηση των αξιωμάτων και στο ελεύθερο αλύγιστο
πνεύμα του κάθε ξεχωριστού αντάρτη του, έσπερνε πάντα τον φόβο στο
κομματικό ιερατείο ότι ‘μια μέρα θα περάσει από πάνω μας‘ όπως το έθεσε καθαρά ένα ηγετικό του στέλεχος.
Το ΚΚΕ προτιμούσε χίλιες φορές την ΟΠΛΑ(κατευφημισμό
σημαίνει Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) μια μυστική υπηρεσία στα
πρότυπα της GPU (της διαβόητης μυστικής υπηρεσίας του Στάλιν) που
δρούσε στις πόλεις στελεχωμένη αποκλειστικά από μπράβους του και
επιφορτισμένη να δολοφονεί λαϊκούς αγωνιστές ή επικίνδυνους διαφωνούντες
του κόμματος και που η δράση της βοήθησε αφάνταστα την στελέχωση των
ταγματασφαλιτών σαν αντίπαλο δέος της. Κι ήταν πάνω στις αρχές και τους
ανθρώπους της ΟΠΛΑ που ξεκίνησε όψιμα και μάταια έναν ένοπλο αγώνα κατά
των μοναρχοφασιστών το 1947 και όχι πάνω στις αρχές και τους ανθρώπους
του ΕΛΑΣ. (που συνηθως αντιμετωπίστηκαν με δολοφονική καχυποψία και
περιφρόνηση. Οι ανυπότακτοι Ελασίτες που πήγαν να πολεμήσουν με το ΚΚΕ
κατά των μοναρχοφασιστών λούζονταν με τον χειρότερο κομματικό ρατσισμό
και είχαν να ανεχτούν έναν στρατό που αντίθετα με τον παλιό τους,
στρατολογούσε με το ζόρι και διοικόταν από κομματικούς με την πιο
άκαμπτη ιεραρχία και με όλο το τελετουργικό ενός καταπιεστικού εθνικού
στρατού…)
Η τρίτη επιλογή λοιπόν αυτή της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας, της
αυτοοργάνωσης βρέθηκε σφαγμένη, βιασμένη και φυλακισμένη από το 1945 και
δώθε. Μια μοναδική ευκαρία έμπρακτης κοινωνικής επανάστασης χάθηκε μέσα
στο αίμα, τα δάκρυα και την πολλαπλή προδοσία ενώ εκ τότε όλοι από
αριστερά και από δεξιά κατέβαλαν ολες τις προσπάθεις τους για να
ξεριζωθεί η μνήμη της.
Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1943-1944 ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
Στην εποχή μας που ο σταλινισμός έχει το αμίμητο θράσος μετά από όλα
αυτά να συνεχίζει να υπάρχει ενώ με ακόμη μεγαλύτερο θράσος ζητά να
αναγεννηθεί ο ναζισμός προσπερνώντας σε εκλογική απήχηση αυτόν τον
θρασύτατο σταλινισμό , στην εποχή μας που πάλι θέλουν να μας επιβάλουν
τρομακτικούς μονόδρομους και να βαφτίσουν την εναλλακτική επιλογή της
αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της αδιάλλακτης μαχητικότητας κατά
της εξουσίας σαν κάτι που αξιωματικά δεν μπορεί να υπάρξει, σε αυτή την
εποχή που η χειραγώγιση των μαζών και η ψυχολογική τρομοκρατία των ΜΜΕ
είναι στο αποκορύφωμα τους για να εκλέγουν οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι
τους νεκροθάφτες τους και να δέχονται αδιαμαρτύρητα την σφαγή των
δικαιωμάτων, των ελευθεριών και του βιοτικού τους επιπέδου, η
ζωντανή μνήμη του τότε, του πιο θαμμένου και συκοφαντημένου
απελευθερωτικού κινήματος όλων των εποχών για αυτό το μέρος, έχει να πει
πολλά και να αναταράξει περισσότερα.
Έχει να πει πολλά σε αυτούς που τώρα είναι απογοητευμένοι και
αποθαρρημένοι βλέποντας τον φασίστα Σαμαρά και τα τσιράκια του να
ξανακυβερνούν έχοντας πάρει την εκλογική πλειοψηφία. σε αυτούς που
φοβούνται και μένουν άπραγοι με την άνοδο της χρυσής αυγής και της
συνεχής τρομοκρατίας της στους δρόμους, σε αυτούς που το βάζουν εύκολα
κάτω και βρίσκουν τις πιο εύκολες δικαιολογίες για να παρατήσουν τον
αγώνα, σε αυτούς που αγνοοούν ότι και στις χειρότερες συνθήκες μπορούν
να ανθίσουν τα μεγαλύτερα απελευθερωτικά εγχειρήματα και μάλιστα να
αλλάξουν τα πάντα προς το καλύτερο.
Αλλά έχει να πει περισσότερα σε αυτούς που με αγύριστο κεφάλι
δεν το βάζουν ποτέ κάτω, σε αυτούς που ήδη έχουν την ψυχή εκείνων των
παλιών αγωνιστών και σαπίζουν σχετικά ξεχασμένοι στις φυλακές του
σήμερα, σε αυτούς που το έχουν μέσα τους να αγωνιστούν μέχρι εσχάτων
αντιμέτωποι με τις μεγαλύτερς δυσκολίες και εμπόδια. Γιατί αυτοί είναι
σε θέση να καταλάβουν και να νιώσουν όλο το δράμα και το μεγαλείο
εκείνων των αγωνιστών και να ταυτιστούν απόλυτα μαζί τους αναζητώντας
την ενότητα τους όπως το είχαν κατορθώσει για ένα μεγάλο διάστημα οι
αγωνιστές του τότε. Γιατί ακόμη στην ενότητα πάσχουμε… Είμαστε
διασκορπισμένοι από εδώ και από εκεί χωρίς να έχουμε καταστρώσει τα
απαραίτητα κοινά σημεία δράσης που θα μεγιστοποιούσαν τον αγώνα και την
απεύθυνση μας.
Αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει αποφεύγοντας τις παγίδες
εκείνης της παλιάς εποχής. Τώρα πια δεν υπάρχει το ΚΚΕ που θα προδώσει
πισώπλατα. Το ξέρουμε πια…Είναι ξεφωνημένο… Ακόμη και η ευρύτερη
συμπάθεια που υπάρχει στο Σύριζα δεν είναι σε καμιά περίπτωση τυφλή και
χωρίς όρους όπως υπήρξε δυστυχώς τότε σε μεγάλο βαθμό απέναντι στο ΚΚΕ.
Προεκλογικά όταν ακόμη φαινόταν πιθανό να επικρατήσει το Σύριζα είχε
κυκλοφορήσει στο νετ μια συγκλονιστική αφίσσα που έλεγε: “Σύριζα!
Τώρα σε εμπιστεύεται ο λαός όπως παλιότερα είχε εμπιστευτεί το ΚΚΕ. Αν
τον προδώσεις κι εσύ τότε θα πληρώσεις και για τη νέα βάρκιζα και για
την παλιά” Ήταν μια αφίσσα που έκφραζε σε μεγάλο βαθμό το είδος της υποστήριξης που ακόμη απολαμβάνει στα λαϊκά στρώματα τώρα το Σύριζα.
Και δεν είναι μόνο αυτό! Λες και η πρόσφατη σύγχρονη Ιστορία εδώ έχει
βαλθεί να ξεπλύνει τα εγκλήματα που έγιναν σε εκείνη την περίοδο και να
ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για τα νέα γεγονότα που θα μας ξαναφτάσουν
στον επαναστατικό πύχη εκείνης της εποχής.Ο Δεκέμβρης του 2008 ξέπλυνε
με τον τρόπο του το έγκλημα του ΚΚΕ στον παλιό Δεκέμβρη του 1944. Το
κίνημα των πλατειών λες και ήρθε για να μας θυμίσει ότι εκείνη η
αυτοοργάνωση και η άμεση δημοκρατία μπορούν να ξαναγεννηθούν με τον πιο
αναπάντεχο τρόπο.Και αποκορύφωμα όλων αυτών η ίδια η 12 Φλεβάρη του 2012
που λες και ήρθε για να ξεπλύνει όσο μπορεί την παλιά 12 Φλεβάρη του
1944 που σήμανε το δολοφονικό τέλος του πιο επαναστατικού κινήματος της
χώρας.
Όλα αυτά βέβαια μπορεί κάποιος να τα ανάγει σε ιστορικές συμπτώσεις
που είμαστε προδιατεθιμένοι να τις ανιχνεύσουμε. Όμως σημαίνουν κάτι
περισσότερο από αυτό. Είναι οι ιστορικές στιγμές του παρόντος που μέσα
τους ξεχύνονται όλα τα ματαιωμένα και δολοφονημένα όνειρα του
επαναστικού παρελθόντος. Κι είναι μια σήμανση ότι ο αγώνας συνεχίζεται
αναζητώντας αέναα την δικαίωση του.
Γι’αυτό λοιπόν εκείνο το Ελληνικό Βιετνάμ κατά του ναζισμού και
εκείνη η τρομερή κοινωνική επανάσταση που έφερνε μια νέα ασύγκριτα
καλύτερη ζωή μένουν στην λήθη, στην σύγχυση και στην διαστρέβλωση με
τον σκοπό να μείνουν εσαεί αδικαίωτα…
Το ερώτημα για τον αν μπορούμε να αγωνιστούμε μέσα στις
χειρότερες συνθήκες τρομοκρατίας, αν μπορούμε να αυτοοργανωθούμε όταν
όλα τα σκιάζει η φοβέρα, αν μπορούμε να επισιτιστούμε όταν η πείνα
θερίζει τα πάντα κι αν μπορούμε να δημιουργήσουμε όταν όλα γκρεμίζονται
απαντήθηκε πανηγυρικά θετικά και καταφατικά σε όλα τα σκέλη του από τους
ανθρώπους του 1943-1944.
Καιρός να δώσουμε και εμείς έμπρακτα τις ίδιες θετικές και καταφατικές απαντήσεις στα ίδια ερωτήματα!
Αναγγέλοντας τα επόμενα μέρη του κειμένου
Το κείμενο αυτό είναι εισαγωγικό και τα κυριώς μέρη του θα
καταπιάνονται συγκεκριμένα και με αναντίρρητα ιστορικά ντοκουμέντα με
όλες τις όψεις και την πορεία εκείνου του Ελληνικού Βιετνάμ
παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα την διαδρομή του από τον θρίαμβο
στην προδοσία και στον τελικό όλεθρο που το εξαφάνισε.
Τα πιο τρομέρα λοιπόν έχουν να διαβαστούν στην συνέχεια του και εκεί
θα βρούμε πολλά για να συγκλονιστούμε, να συγκινηθούμε, να κλάψουμε και
να γελάσουμε, να φρίξουμε και να μείνουμε άναυδοι. Γιατί τελικά τα πιο τρομέρα που έχουν γίνει σε αυτό τον τόπο μάς τα είχαν κρυμμένα φοβούμενοι τον αντίλαλο τους στο τώρα…
Θα σκάσει λοιπόν σύντομα το δεύτερο και τρίτο μέρος του που σαν μέρη
θα είναι αφάνταστα πιο ουσιαστικά από το πρώτο μέρος του που είναι η
εισαγωγή του…
Και με τα τρία του μέρη πάλι δεν θα υποκαθιστά την ανάγκη να
διαβαστεί ξεχωριστά το βιβλίο του Χαριτόπουλου για τον Βελουχιώτη και
εκείνη την ιστορική περίοδο. Κάθε άλλο! Αυτό το βιβλίο πρέπει να
διαβαστεί με τις ατέλειες του (που αφορούν όχι την ιστορική του
εγκυρότητα αλλά κάποιες λίγες αξιολογικές κρίσεις του που βρωμάνε
ιδεολογικοποίηση της πραγματικότητας…) από όλους τους αγωνιστές γιατί
είναι αναντικατάστατο στην ζωντανή μετάδοση μιας ξεχασμένης εποχής
εμπνέοντας στο σήμερα…
ΥΓ
Σήμερα έχουμε να τρέξουμε άμεσα για αλληλεγγύη στους χαλυβουργούς κι
ενάντια στην αστυνομική τρομοκρατία που θέλει να σπάσει μια επική
απεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου