Ήρθαν και μας είπαν...

 

Και μείς δεν είχαμε το νου μας στο παιδί... είχαμε το νού μας στο πως θα διατηρήσουμε τα "κεκτημένα", μια δουλίτσα... ένα σπιτάκι... μια συνταξούλα... να μπορούμε να βλέπουμε την Αννίτα Πάνια να ξεφτιλίζει ανθρώπους και να γελάμε... να χειροκροτάμε την ομάδα μας που ο πρόεδρος της ήταν γνωστό λαμόγιο.. αλλά εμείς τον υπερασπιζόμασταν.....

 Και στην ανάγκη την μεγάλη, περιμέναμε αυτούς τους "κουλτουριάρηδες" να μπουν μπροστά.. να φάνε τα χημικά και το ξύλο.. να βγάλουν αυτοί το φίδι από την τρύπα.... γιατί εμείς "αν τα παίρναμε στο κρανίο ...

δεν θα έμενε τίποτα όρθιο!!!

 Μας είχαν προειδοποιήσει.. ακόμα και με τραγούδια!!

 Εμείς τα σιγοτραδαγαμε, και αν πήγαινε κάτι στραβά νευριάζαμε... 

¨γιατί δεν κάνει κάτι η Αριστερά!"..

 Η συνηθισμένη ατάκα του καναπεδάκια..

 Και συνεχίζαμε να ζούμε το όνειρο μας... την αυταπάτη πολυτελείας σε συσκευασία MEGA και SKAI και ΑΝΤ1..... γελάγαμε με τους πολιτικοποιημένους.. και διαβάζαμε Espresso και ΓΑΥΡΟ και ΠΡΑΣΙΝΗ.

Και τώρα το παιδί ετοιμάζει τα χαρτιά του.... για την Γερμανία... για την Αυστραλία.... για να ξεφύγει από την ανεργία.. την κακομοιριά.......

Και μείς έχουμε αλαφιάσει... ψαχνόμαστε.. κοιτάμε για ηγέτες.. ετοιμαζόμαστε να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη..

Δεν ξέρω αν είναι αργά, αλλά το σύνθημα στους τοίχους λέει

"Και τώρα που σου πήραν τον καναπέ;"...