Υπενθυμίζουμε ότι ο Grímsson ήταν ο Πρόεδρος εκείνος με «Π» κεφαλαίο, ο οποίος δεν δέχτηκε την εισήγηση του πρωθυπουργού Haarde να μπει η Ισλανδία στο ΔΝΤ προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες και προσέφυγε στον Ισλανδικό λαό με δημοψήφισμα. Ο λαός συντριπτικά στήριξε την άποψη του Προέδρου...
Ο Ισλανδικός λαός σώθηκε και ο πρωθυπουργός καταδικάστηκε. Ταυτόχρονα ο Πρόεδρος ζήτησε
από το λαό να συγκληθεί Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση,
προκειμένου ο ίδιος ο λαός να συντάξει νέο Σύνταγμα. Αν και ο Grímsson
είχε δηλώσει από τον Ιανουάριο ότι δεν επιθυμεί να διεκδικήσει εκ νέου
την Προεδρία, εντούτοις 30.000 πολίτες επί συνόλου 230.000 περίπου
συγκέντρωσαν υπογραφές και ζήτησαν να είναι και πάλι υποψήφιος.ΙΔΟΥ ΠΩΣ ΣΩΘΗΚΕ Η ΙΣΛΑΝΔΙΑ ΚΑΙ ΕΔΩΣΕ ΜΑΘΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (μην ξεχνάμε έχουμε ως επιχείρημα ότι είμαστε η γενέτειρά της και το λίκνο της, το θυμάται κάποιος πολιτικός;) από την εκπομπή "ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΙΚΙΝΓΚΣ" του ΕΞΑΝΤΑ (ΝΕΤ)
Το 2008 η Ισλανδία ήρθε αντιμέτωπη με μια άνευ προηγουμένου οικονομική καταστροφή. Οι 3 τράπεζές της κατέρρευσαν συμπαρασύροντας στο γκρεμό όλη την κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.
4 χρόνια μετά, το 2012, η Ισλανδία άρχισε να δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Η ανεργία μειώνεται, η ανάπτυξη βρίσκεται περίπου στο 2,5%. Ωστόσο για να γίνει αυτό, μπήκαν σε εφαρμογή ανορθόδοξοι χειρισμοί, τελείως διαφορετικοί από αυτούς που επιβάλλει η ΕΕ και το ΔΝΤ σε χώρες της ευρωζώνης που πλήττονται από την κρίση.
Χειρισμοί που πολλές φορές έφεραν τη χώρα αντιμέτωπη με τη Διεθνή Κοινότητα και τις αγορές. Πλέον ακόμα και το ΔΝΤ παραδέχεται πως η διαφορετική διαχείριση της κρίσης από τους Ισλανδούς έφερε καρπούς.
Πώς τα κατάφεραν οι απόγονοι των Βίκινγκς;
«Ο Θεός να ευλογεί την Ισλανδία!», δήλωνε (06/10/2008), σε διάγγελμά του προς τον ισλανδικό λαό, ο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος του δεξιού Κόμματος της Ανεξαρτησίας, Geir Haarde.
Η ελεύθερη αγορά είχε πια σταματήσει να δίνει την ευλογία της και το νεοφιλελεύθερο οικονομικό θαύμα της νησιωτικής χώρας είχε αποδειχθεί ένα ισλανδικό παραμύθι. Οι 3 τράπεζες της χώρας πτώχευσαν και σα να βρυχήθηκε το ρήγμα πάνω στο οποίο βρίσκεται η Ισλανδία, η οικονομία της κατέρρευσε.
Πώς, όμως, μια χώρα, «η καλύτερη για να ζεις» σύμφωνα με τον ΟΗΕ το 2007, έφτασε μόλις ένα χρόνο μετά στο χείλος της καταστροφής;
Η Ισλανδία είναι ένα ιδιαίτερα όμορφο, ηφαιστειογενές νησί του Βόρειου Ατλαντικού, με μόλις 320.000 κατοίκους. Βρίσκεται κυριολεκτικά στην άκρη του κόσμου, πάνω στο ρήγμα της ευρωπαϊκής με την αμερικανική τεκτονική πλάκα. Λόγω αυτού, έχει πλούσιες γεωθερμικές πηγές και οι άφθονες ποσότητες ανανεώσιμης ενέργειας καλύπτουν σχεδόν το σύνολο των ενεργειακών αναγκών της. Παραδοσιακά, οι κάτοικοί της απασχολούνταν στην αλιεία, τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Μέχρι, όμως, τα μέσα της δεκαετίας του 1990.
ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ «ΙΣΛΑΝΔΙΚΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ»
«Στις αρχές του 1990 ένα καινούργιο νεοφιλελεύθερο κόμμα ανέβηκε στην εξουσία, φέρνοντας ένα νέο τρόπο πολιτικής σκέψης», μας λέει ο καθηγητής των πολιτικών επιστημών Eiríkur Bergmann.
Η συνταγή ήταν γνωστή: Ιδιωτικοποιήσεις, μείωση του φορολογικού συντελεστή για τις επιχειρήσεις, πλήρης απελευθέρωση της αγοράς, αδύναμα αντανακλαστικά των ελεγκτικών μηχανισμών και άφθονο πλαστικό χρήμα και δάνεια για τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις.
«Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα εδώ έδωσε ώθηση σε αυτή την ανάπτυξη. Οι τράπεζες επεκτάθηκαν στο εξωτερικό, κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ολλανδία και διευρύνθηκαν. Τελικά, το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας υπερέβη κατά 10 φορές το μέγεθος της οικονομίας. Δηλ. οι τράπεζες είχαν πλούτο 10 φορές μεγαλύτερο από τον πλούτο της ίδιας της χώρας», επισημαίνει ο κ. Bergmann.
Φιλόδοξα golden boys, και νεαροί τραπεζίτες που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για τα μεγαλύτερα κέρδη έδιναν τον τόνο και η υπόλοιπη κοινωνία ακολουθούσε. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι και ελάχιστοι ήταν αυτοί που έλειπαν από το ξέφρενο αυτό πάρτι του χρήματος. Απλοί εργαζόμενοι άρχισαν να παίρνουν αφειδώς δάνεια για πολυτελή σπίτια και αυτοκίνητα και το όνειρο της «μεγάλης ζωής» είχε κατακτήσει κάθε πτυχή της καθημερινότητας.
«Πιστεύω ότι ο κόσμος υπερέβη εαυτόν αγοράζοντας όλων των ειδών τα πράγματα. Και εγώ το έκανα, ξέρετε. Δεν είμαι αθώα. Έκανα όλων των ειδών τις παλαβομάρες, γιατί νόμιζα ότι αυτός είναι ο καιρός για να τις κάνω», εξομολογείται σχεδόν απολογητικά η τραγουδίστρια Helen Kristinsdóttir.
Η ΣΚΛΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ
Όμως η ευδαιμονία δεν κράτησε για πολύ. Η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 επηρέασε άμεσα τις ισλανδικές τράπεζες. Η διατραπεζική αγορά πάγωσε καθώς άρχισε να επικρατεί δυσπιστία.
Οι τράπεζες κοιτούσαν να κλείσουν τα ανοίγματά τους και να μαζέψουν ρευστό.
Οι αγορές ζητούσαν πίσω τα χρήματα που είχαν δανείσει, όπως και οι ξένοι καταθέτες από την Ολλανδία και την Αγγλία.
Οι ισλανδικές τράπεζες αδυνατούσαν να ανταποκριθούν και η Κεντρική Τράπεζα της Ισλανδίας ήταν αδύνατο να τους δανείσει τόσα χρήματα, καθώς ήταν υπεραναπτυγμένες. Η κατάρρευσή τους ήταν αναπόφευκτη.
Ο υπουργός οικονομικών Steingrímur Sigfússon περιγράφει:
«Ήταν μια οικονομική φούσκα. Και όλα αυτά έφτασαν σε ένα πολύ γρήγορο και δραματικό τέλος τον Οκτώβριο του 2008. Οι 3 μεγαλύτερες τράπεζες με εκτεταμένες διεθνείς συναλλαγές κατέρρευσαν και ήταν ένα σοβαρό σοκ για όλη την ισλανδική οικονομία. Ο οικονομικός τομέας πρακτικά εξαφανίστηκε, υπήρξε μια τεράστια πτώση στις τιμές ακινήτων, το νόμισμα υποτιμήθηκε πολύ απότομα και αυτό προκάλεσε μεγάλα προβλήματα στις επιχειρήσεις και τις πωλήσεις ακινήτων. Αυτά τα γεγονότα ήταν πολύ δραματικά».
ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΓΙΑ 1η ΦΟΡΑ
Ξέσπασαν πρωτοφανείς διαμαρτυρίες για τα δεδομένα της χώρας και στο Ρέικιαβικ οι διαδηλωτές ήρθαν για 1η φορά μετά το Β’ ΠΠ αντιμέτωποι με τα δακρυγόνα της αστυνομίας. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας ξεχύθηκαν στους δρόμους, προκαλώντας μια σειρά γεγονότων που έμεινε γνωστή ως «Επανάσταση των Τηγανιών και των Κατσαρολών».
«Ήταν απλά άνθρωποι που δεν μπορούσαν άλλο, που ένιωσαν ηθικά υποχρεωμένοι να κάνουν κάτι, άνθρωποι που ίσως δεν είχαν κάνει τίποτα νωρίτερα», λέει η βουλευτής με το «Κίνημα των Πολιτών», Μπιργκίτα Γιόνσντοτιρ.
Οι διαδηλώσεις δεν άφησαν πίσω τους μόνο τον εκκωφαντικό θόρυβο, αλλά πέτυχαν την εκθρόνιση της κυβέρνησης της κρίσης και την εκλογή νέας, με τη συμμαχία κεντροαριστεράς και πράσινης αριστεράς. «Αφού εκδιώξαμε την προηγούμενη κυβέρνηση με μία αναίμακτη επανάσταση η οποία έγινε παγκοσμίως γνωστή, δόθηκε σε κάποιους η ευκαιρία να χτίσουν μία νέα κυβέρνηση», εξηγεί ο διαδηλωτής Hjörtur Howser.
ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΞΕΝΟΔΟΧΟ
Tο 1ο πράγμα που έκανε η νέα κυβέρνηση ήταν να διαπραγματευτεί με την αγγλική και την ολλανδική κυβέρνηση, που πίεζαν για την εξόφληση των πολιτών τους. Ήρθαν σε συμφωνία, η οποία πέρασε από το ισλανδικό κοινοβούλιο και προέβλεπε να πληρώσει ο λαός την ζημιά που ιδιωτικές εταιρείες, οι τράπεζες δηλ., είχαν δημιουργήσει.
Η απόφαση του κοινοβουλίου πήγε στον Πρόεδρο της χώρας για επικύρωση, ο οποίος όμως κάτω και από την πίεση της κοινωνικής βάσης, αρνήθηκε να την υπογράψει και κάλεσε σε δημοψήφισμα.
«Στην ουσία ήταν ένα ερώτημα, εάν οι καθημερινοί άνθρωποι της Ισλανδίας, αγρότες, ψαράδες, νοσοκόμες, γιατροί, νέοι και μεγάλοι άνθρωποι, θα έπρεπε να γίνουν υπεύθυνοι για την αποτυχία μιας ιδιωτικής τράπεζας»,εξηγεί ο Πρόεδρος της ισλανδικής Δημοκρατίας, Olafur Ragnar Grimsson.
«Για να το θέσω διαφορετικά: Έχουμε ένα σύστημα στο οποίο τα κέρδη των τραπεζών οδηγούν σε υπερκέρδη για τους μετόχους και σε μπόνους για τους τραπεζίτες, αλλά οι ζημιές των τραπεζών επιβαρύνουν την κοινωνία; Δηλαδή ιδιωτικοποιούμε τα κέρδη και κοινωνικοποιούμε τις απώλειες;»αναρωτιέται ο κύριος Grimsson.
Η απόφασή του Προέδρου έκανε έξαλλη τη διεθνή οικονομική κοινότητα και κατακρίθηκε από εχθρούς και φίλους ως λαϊκιστική και αδιέξοδη.
Άνθρωποι της ευρωζώνης απείλησαν ότι η Ισλανδία θα μετατραπεί σε «Κούβα του Βορρά», θα απομονωθεί, θα γίνει κράτος-παρίας. Ωστόσο η απόφαση του κ. Grimsson ήταν αμετάκλητη. Και τον Μάρτιο του 2010, ο ισλανδικός λαός με το συντριπτικό ποσοστό του 93%, αρνήθηκε μέσω του δημοψηφίσματος να πάρει στις πλάτες του τα χρέη των τραπεζών.
«Φτάνεις σε αυτά τα σταυροδρόμια, όπου από τη μια πλευρά είναι οι απαιτήσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών και από την άλλη είναι η δημοκρατική βούληση του κόσμου. Μπροστά σε με μια τέτοια επιλογή, η απάντησή μου ήταν και είναι ξεκάθαρη: Η δημοκρατική βούληση του κόσμου πρέπει να επικρατήσει!»επισημαίνει με νόημα ο Ισλανδός Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Θορυβημένοι Άγγλοι και Ολλανδοί από το ηχηρό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κάλεσαν την Ισλανδική κυβέρνηση προκειμένου να ξανασυζητήσουν το θέμα.
Τους προσέφεραν καλύτερους όρους από την προηγούμενη φορά. Ωστόσο και πάλι ο Πρόεδρος έδειξε την κάλπη του δημοψηφίσματος. Και πάλι το αποτέλεσμα ήταν «Όχι». «Ποια είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον πολιτισμό;» διερωτάται ο κ. Γκρίμσον.
«Δεν είναι η οικονομία των αγορών. Είναι η δημοκρατία, η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον κόσμο. Υπάρχουν χώρες σήμερα που έχουν πολύ δυνατές οικονομίες, αλλά πολύ λίγη δημοκρατία».
ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
Η βαθιά δημοκρατική πίστη του ισλανδικού λαού ταξιδεύει πίσω στους αιώνες, στο 930 μ.Χ. Ήταν τότε που ιδρύθηκε ένα από τα αρχαιότερα κοινοβούλια του κόσμου. Κάτοικοι από κάθε γωνιά του νησιού κατέφθαναν ταξιδεύοντας επί μέρες με τα άλογά τους στις πεδιάδες του Thingvellir, όπου κάτω από τον ανοιχτό ουρανό λάμβαναν αποφάσεις για τα κοινά.
Η Εθνική Συνέλευση ήταν ο μόνο θεσμός που νομοθετούσε, αφού δεν υπήρχε κεντρική εξουσία ή βασιλιάς. Έτσι και στις μέρες μας, οι Ισλανδοί πολίτες ανέλαβαν και πάλι να νομοθετήσουν.
Έπειτα από ειδικό νόμο που κατατέθηκε στη Βουλή, απλοί άνθρωποι αποφασίστηκε να συμμετάσχουν στην αναθεώρηση του συντάγματος του ισλανδικού κράτους.
Καταθέτοντας την εμπειρία της, η φοιτήτρια και συμμετέχουσα στη Συνταγματική Συνέλευση Astros Gunnlaugsdottir, λέει:
«Διαβάζαμε τα άρθρα ένα-ένα για να δούμε πως ήταν ως τις μέρες μας και αν χρειαζόταν να γραφούν ξανά. Μετά δημιουργούσαμε τα δικά μας άρθρα, τα οποία δημοσιεύονταν στο Internet, όπου το κοινό μπορούσε να σχολιάσει. Έπειτα, κοιτούσαμε αυτά τα σχόλια και εξετάζαμε αν χρειαζόταν αλλαγή στα άρθρα, λαμβάνοντας υπόψη τις επισημάνσεις του κοινού.»Και καταλήγει:
«Για μένα είναι βήμα προς το μέλλον. Είναι μέρος της άμεσης δημοκρατίας, να επιτρέπεται σε καθημερινούς πολίτες να συμμετέχουν στην καθημερινή ζωή της πολιτικής. Και το Internet μπορεί να παίξει έναν τέτοιο ρόλο».
ΟΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΦΥΛΑΚΗ
Παράλληλα, ικανοποιείται άλλο ένα αίτημα των πολιτών. Μέσα από ειδικό δικαστήριο αναζητούνται οι ποινικές ευθύνες όσων συνέβαλαν στην κρίση του 2008. Ο πρώην πρωθυπουργός, Geir Haarde, γίνεται ο 1ος πολιτικός ηγέτης στον κόσμο που κατηγορείται για εγκληματική ευθύνη αναφορικά με την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Ο ίδιος εμφανώς συγκινημένος λέει:
«Η συνείδησή μου είναι καθαρή, δεν παραβίασα το νόμο, δεν έκανα ποτέ κάτι τέτοιο και δεν νομίζω ότι οι αποφάσεις που πήρα θα πρέπει να οδηγήσουν τον πρωθυπουργό στη φυλακή. Το αντίθετο μάλιστα! Είναι ντροπιαστικό για τους πολιτικούς μου αντιπάλους να θέλουν να πλήξουν εμένα και το κόμμα μου με αυτόν τον τρόπο. Εδώ, η πολιτική μετατράπηκε σε ποινική υπόθεση, η δικαιοσύνη γύρισε αλλού το κεφάλι της»,καταλήγει.
Ο κ. Geir Haarde αντιμετωπίζει την ανώτερη ποινή κάθειρξης που στην Ισλανδία είναι 2 χρόνια.
Και δεν είναι μόνο αυτός... 3 πρώην διοικητές της κεντρικής τράπεζας, υπουργοί και στελέχη των 3 ιδιωτικών τραπεζών καλούνται να λογοδοτήσουν.
Ο μόνιμος γραμματέας του υπουργείου οικονομικών ήδη καταδικάστηκε.
Ο εισαγγελέας έβγαλε διεθνή εντάλματα σύλληψης, καθώς πολλά golden boys των τραπεζών διέφυγαν στο εξωτερικό, κάνοντας μία μέρα πριν από την εκδήλωση της κρίσης τεράστιες αναλήψεις από τους λογαριασμούς τους. 3 συνελήφθησαν και κρατούνται.
Κανείς, ούτε καν οι κατηγορούμενοι, δεν αμφισβήτησαν την αξιοπιστία της ειδικής εξεταστικής επιτροπής που μέσα σε 15 μήνες από τη σύγκλισή της, κατέληξε σε πόρισμα 2.400 σελίδων.
Το «μαύρο πόρισμα», όπως αποκαλείται στην Ισλανδία, αναγνώστηκε για 6 μέρες χωρίς σταματημό, από 45 ηθοποιούς στο δημοτικό θέατρο της πόλης. Για τους Ισλανδούς ήταν ένα είδος κάθαρσης.
ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ
Η κρίση σημάδεψε βαθειά τη μικρή νησιωτική χώρα. Η κορόνα υποτιμήθηκε απότομα περίπου 80%. Χιλιάδες έμειναν άνεργοι και οι τράπεζες άρχισαν να κατάσχουν σπίτια και αυτοκίνητα, καθώς οι πολίτες αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.
Ασυνήθιστο για ένα σκανδιναβικό κράτος- πολλώ δε μάλλον για την Ισλανδία, που οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της μπορούν να εξασφαλίσουν ένα πολύ καλό βιοτικό επίπεδο- αυξήθηκαν σημαντικά και οι άνθρωποι που στράφηκαν στα κοινωνικά παντοπωλεία για να εξασφαλίσουν είδη πρώτης ανάγκης.
«Τώρα, έχουμε γύρω στις 700 οικογένειες που έρχονται, ενώ πριν από την κρίση είχαμε 300-350. Οι ομάδες που γίνονται όλο και μεγαλύτερες, κάθε εβδομάδα, είναι αυτές των ανέργων»,σημειώνει η Asgerdur Flosadottir, υπεύθυνη κοινωνικού παντοπωλείου. Η βαθιά πληγωμένη οικονομία της Ισλανδίας ήταν αδύνατον να ορθοποδήσει χωρίς βοήθεια.
Τα σκανδιναβικά κράτη δάνεισαν στη χώρα $ 2,5 δις, ενώ το ΔΝΤ εμφανίστηκε μετά από 35 χρόνια στην Ευρώπη για να δανείσει στην Ισλανδία $ 2,1 δις. Τις διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ ανέλαβε ο υπουργός οικονομικών Steingrimur Sigfusson, σφοδρός πολέμιός του μέχρι τότε.
Από την 1η στιγμή ήταν ξεκάθαρος μαζί τους:
«Συνειδητοποιείτε ότι έρχεστε σε ένα σκανδιναβικό κράτος κοινωνικής πρόνοιας, ένα ανοιχτό δημοκρατικό κοινωνικό κράτος; Αυτή είναι μια νέα εμπειρία για σας. Και πρέπει να το γνωρίζετε αυτό!»,τους είπε.
Και εξηγώντας το πώς εξέλαβαν οι ιθύνοντες του ΔΝΤ τα λεγόμενά του, συνεχίζει:
«Ήταν αρνητικοί στην αρχή, αλλά όταν είδαν ότι είμαστε σοβαροί και είχαμε στιβαρά επιχειρήματα γι’ αυτά που σκοπεύαμε να κάνουμε, το δέχτηκαν και μας επέτρεψαν να σχεδιάζουμε τα μέτρα έτσι όπως εμείς νομίζαμε ότι θα ήταν καλύτερα για τη χώρα».Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ισλανδία, Franek Rozwadowski, δηλώνει ότι έχει εκπλαγεί από το πώς πήγαν τα πράγματα:
«Είναι μάλλον αλήθεια ότι οι άνθρωποι της μεσαίας και εργατικής τάξης καταλήγουν να πληρώνουν δυσανάλογα το κόστος της κρίσης. Είναι ατυχές αλλά αυτό φαίνεται να συμβαίνει. Αλλά, δεν ήταν αυτή η περίπτωση της Ισλανδίας. Ένα από τα πράγματι αξιοσημείωτα στοιχεία αυτού του προγράμματος που οι αρχές σχεδίασαν και εφάρμοσαν, είναι ότι πήραν αρκετά μέτρα για να προστατέψουν το φτωχότερο μέρος του πληθυσμού, τη μεσαία τάξη και τους φτωχούς».Και καταλήγει: «Νομίζω πως αυτό ήταν ένα σημαντικό και σπουδαίο επίτευγμα των ισλανδικών αρχών. Στην περίοδο μετά την κρίση, η ανισότητα στην κατανομή εισοδήματος έχει γίνει, για την ακρίβεια, λιγότερη, παρά μεγαλύτερη».
Με οδηγό τη διατήρηση του κοινωνικού κράτους και προσανατολισμό την αύξηση της φορολογίας στα εύπορα κοινωνικά στρώματα, η χώρα βαδίζει στο σωστό δρόμο. Όπως επισημαίνει ο κ. Sigfusson:
«Τώρα που έχει περάσει καιρός από την κρίση μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ικανοποιημένοι. Τα πράγματα πήγαν καλά για την Ισλανδία γιατί ξέφυγε από την επικίνδυνη ζώνη, δεν υπάρχουν πλέον συζητήσεις για πτώχευση ή τέτοια πράγματα, η αποκατάσταση προχωρά, η οικονομική ανάπτυξη που αναμένεται αυτό το χρόνο είναι 2.5-3%. Η ανεργία πέφτει συνεχώς και οι περισσότεροι δείκτες σήμερα δείχνουν βελτίωση. Αλλά, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο».Η Ισλανδία αποτελεί σίγουρα ένα διαφορετικό παράδειγμα διαχείρισης της κρίσης που προέκυψε από την κατάρρευση των τραπεζών της.
Οικονομικά, πολιτικά, δικαστικά και πολιτισμικά προσπάθησε να λειτουργήσει όχι με βάση τις απαιτήσεις των αγορών που την έφεραν στο χείλος της καταστροφής, αλλά με επίκεντρο τον πολίτη και τα συμφέροντά του.
Ακόμα και έτσι όμως, τα προβλήματα που γεννήθηκαν από την κρίση παραμένουν παρόντα για να θέτουν ρητά το ερώτημα:
Ποιος είναι ο πυρήνας του προβλήματος που έχει εξωθήσει στην ανέχεια τους λαούς, από την Αργεντινή μέχρι τη Γουατεμάλα, από την Τυνησία μέχρι την Κένυα και από την Ισλανδία μέχρι την Ελλάδα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου