ΖΑΠΠΕΙΟ ΙΙΙ - Η ταφόπλακα της Ελληνικής κοινωνίας

 Ο κ. Σαμαράς ΔΕΝ είπε στο Ζάππειο ΙΙΙ ότι το πραγματικό οικονομικό πρόγραμμα της Ν.Δ. είναι το δεύτερο Μνημόνιο.

Των Ανδρέα Καρίτζη - Δημήτρη Παπαγιαννάκου

Μία ανάλυση των υποσχέσεων.

Ο κ. Σαμαράς είναι αμετανόητος υποστηρικτής της μνημονιακής καταστροφής. Το Ζάππειο ΙΙΙ απέδειξε περίτρανα ότι η στήριξη του εκλεκτού των τραπεζιτών κ. Παπαδήμου και η ψήφιση του Μνημονίου ΙΙ αποτελούν κεντρικές πολιτικές επιλογές της Ν.Δ.

Ο κ. Σαμαράς επανέλαβε με στόμφο όλα τα ιδεολογήματα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, των Λαγκάρντ, Γιούνκερ, Μπαρόζο και σία.

 Ότι δηλαδή προέχουν οι απαιτήσεις των πλουσίων έναντι των αναγκών του λαού. 
Ο λαός πρέπει να εξαθλιωθεί, να πληρώσει τις ζημιές των τραπεζιτών, να ξεπουληθεί όλη η
χώρα, να κάνουν πάρτι οι επενδυτές και οι πλούσιοι.
Αυτό είναι το «εθνικό» καθήκον του λαού.
 Να αποδεχθεί την πλήρη προτεραιότητα των οικονομικά ισχυρών έναντι της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Ο ελληνικός λαός έχει νιώσει στο πετσί του πού οδηγεί αυτή η λογική: στον πολλαπλασιασμό των λουκέτων, στην αύξηση της ανεργίας, στη μείωση των μισθών και των συντάξεων, σε εργασιακές σχέσεις λάστιχο, στη ληστεία του δημόσιου πλούτου, στη διάλυση του κοινωνικού κράτους.

Τι έχει ψηφίσει ο κ. Σαμαράς ως εταίρος της συγκυβέρνησης υπό τον κ. Παπαδήμο

Ο κ. Σαμαράς ΔΕΝ είπε ότι ο ίδιος και το κόμμα του μετέχουν στην συγκυβέρνηση υπό τον κ. Παπαδήμο, η οποία ψήφισε τη δανειακή σύμβαση και το δεύτερο Μνημόνιο, στα οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται τα εξής:

- Νομοθετική μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% και των νέων εργαζόμενων κατά 32%, η

οποία συμπαρασύρει μείωση του επιδόματος ανεργίας από τα 460 στα 360 ευρώ.

- Δέσμευση για παραπέρα μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, αφού το δεύτερο Μνημόνιο που ο ίδιος ψήφισε αναγράφει ότι «μαζί με τους κοινωνικούς εταίρους θα συντάξουμε ένα σαφές χρονοδιάγραμμα για τη λεπτομερή αναμόρφωση της εθνικής συλλογικής σύμβασης έως το τέλος Ιουλίου 2012 [που] θα ευθυγραμμίσει το πλαίσιο του κατώτατου μισθού της Ελλάδας με αυτό συγκρίσιμων κρατών». Υπενθυμίζουμε ότι τα συγκρίσιμα κράτη είναι τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης (Βουλγαρία, Ρουμανία, Εσθονία
κ.λπ.).

- Πάγωμα των ωριμάνσεων (μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από το 10%).

- Παραπέρα υπονόμευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συλλογικών συμβάσεων εργασίας χάριν των ατομικών και επιχειρηματικών.

- Μείωση το 2012 του εθνικού σκέλους του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων κατά 400 εκατομ. ευρώ. Αυτός είναι ο τρόπος που ο κ. Σαμαράς θα οδηγήσει τη χώρα σε «ανάκαμψη και ανάπτυξη»;

- Νέα μείωση το 2012 (επιπρόσθετη σε εκείνες των προηγούμενων ετών) κύριων και επικουρικών συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων κατά πάνω από 600 εκατ. ευρώ.

- Νέα μείωση το 2012 της δαπάνης για φάρμακα κατά 1 δισ. ευρώ.

- Δέσμευση για νέες περικοπές δημόσιων δαπανών ύψους τουλάχιστον 11,5 δισ. ευρώ αμέσως μετά τις εκλογές (αναθεώρηση Μεσοπρόθεσμου), από τις οποίες τα 8 δισ. ευρώ περίπου θα αφορούν συντάξεις και μη συνταξιοδοτικά κοινωνικά επιδόματα.
 Το δεύτερο Μνημόνιο, που ο ίδιος έχει ψηφίσει, αναφέρει το εξής: «Δεδομένου του υψηλού μεριδίου συντάξεων στις δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης, η μεγάλη εναπομείνασα δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει κατ’ ανάγκη να περιλαμβάνει περαιτέρω προσαρμογές των συντάξεων».

- «Δημοσιονομικά ουδέτερη» φορολογική μεταρρύθμιση, η οποία, εφόσον για λόγους «ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας» θα μειώνει τον φόρο στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, δεν μπορεί παρά να αυξάνει την επιβάρυνση για μισθωτούς και συνταξιούχους. Για τη μεταρρύθμιση αυτή, το δεύτερο Μνημόνιο προβλέπει ρητά, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

(α) Διατηρείται η «σχετική φορολογική επιβάρυνση από εμμέσους φόρους» και επομένως διατηρείται η αδικία για τα χαμηλά εισοδήματα, τα οποία, καθώς κατευθύνονται εξολοκλήρου στην κατανάλωση, φορολογούνται διπλά.

(β) Η «εξάλειψη ορισμένων φοροαπαλλαγών και προνομιακών καθεστώτων».
 Η «εξάλειψη» αυτή δεν αφορά τις φοροαπαλλαγές και τα προνόμια που απολαμβάνουν οι ισχυρές μερίδες του κεφαλαίου, όπως π.χ. οι εφοπλιστές, αλλά αφορά και επομένως απειλεί το ήδη κουτσουρεμένο αφορολόγητο των 5.000 ευρώ, τις φοροαπαλλαγές για δάνεια πρώτης κατοικίας, ιατρικά έξοδα κ.λπ., τον χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ στα νησιά και άλλα παρόμοια. Ωστόσο, ο ίδιος προεκλογικά υπόσχεται επιδοτήσεις για δάνεια πρώτης κατοικίας και διατήρηση του χαμηλού ΦΠΑ στα νησιά.

- Νέες αυξήσεις τιμών στα εισιτήρια των μαζικών μέσων μεταφοράς το 2013 κατά «τουλάχιστον 25%» και στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος, ώστε, όπως ρητά αναφέρεται στο δεύτερο Μνημόνιο, να διασφαλιστεί ότι «η ενεργειακή συνιστώσα των επίσημων τιμολογίων για νοικοκυριά και μικρές επιχειρήσεις αντανακλά τις τιμές χονδρικής αγοράς».  
 Κατά τα άλλα, ο κ. Σαμαράς κοροροϊδεύει το πανελλήνιο ότι θα αντιμετωπίσει κατά προτεραιότητα την ακρίβεια.

- Δημιουργία ειδικού λογαριασμού στον οποίο θα κατευθύνονται τα δημόσια έσοδα για την κατά προτεραιότητα αποπληρωμή του δημόσιου χρέους. Δηλαδή πρώτα θα πληρώνονται οι δανειστές κι αν περισσέψει κάτι τότε θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις. Ρητή δέσμευση αυτό να περιληφθεί ακόμη και στο Σύνταγμα της Ελλάδας.

- Αλλαγή του δικαίου που διέπει το ελληνικό δημόσιο χρέος σε αγγλικό, καθώς και αρμοδιότητα ξένων δικαστηρίων για την επίλυση συναφών διαφορών.

Ο κ. Σαμαράς ΔΕΝ είπε στο Ζάππειο ΙΙΙ ότι ο ίδιος έχει δημόσια δεσμευτεί απέναντι στην τρόικα ότι η οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσει αν συμμετέχει στη νέα κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή που καταγράφεται στο δεύτερο Μνημόνιο. Δεν είπε δηλαδή ότι το πραγματικό οικονομικό πρόγραμμα της Ν.Δ. είναι το δεύτερο Μνημόνιο.

Τι υποσχέθηκε ο Αντ. Σαμαράς; 

Μείωση φορολογίας για τα κέρδη των επιχειρήσεων στο 15% (όπως ακριβώς έκανε και η κυβέρνηση Παπανδρέου μειώνοντας τον συντελεστή από το 24% στο 20%, και είχαν κάνει παλαιότερα οι κυβερνήσεις Καραμανλή και Σημίτη).
 Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών κατά τρόπο που πρωτίστως διαφυλάσσει τα συμφέροντα των ιδιωτών μεγαλομετόχων, ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου πλούτου παντού (ακόμη και για υποδομές όπως λιμάνια και αεροδρόμια), πλήρης ασυδοσία με πρόσχημα την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, διατήρηση του εργασιακού μεσαίωνα που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, και παρόξυναν τα Μνημόνια κ.ο.κ.

Ψέματα για ανακούφιση των πιο αδύναμων, τίποτα για τους ανέργους

Ο κ. Σαμαράς μίλησε για «αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων και των πολυτεκνικών επιδομάτων», για «τη στήριξη των κτηνοτρόφων» και την «άμεση ανακούφιση των δανειοληπτών» υπολογίζοντας το κόστος των συναφών μέτρων γύρω στα 550 εκατ. ευρώ, για το οποίο είπε ότι θα εξασφαλιστεί από «ισοδύναμα μέτρα».
Δεν εξήγησε όμως γιατί τα 325 εκατ. ευρώ περικοπής δημοσίων δαπανών που έμεναν απροσδιόριστα στο προσχέδιο του δεύτερου Μνημονίου, που ο ίδιος και το κόμμα του ψήφισαν μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τον περασμένο Φεβρουάριο, καλύφθηκε τελικά από περικοπές συντάξεων και όχι από τα «ισοδύναμα» που ο ίδιος σήμερα προτείνει.

Για την αντιμετώπιση της ανεργίας υποσχέθηκε να ακολουθήσει το μοντέλο ανάπτυξης των Μνημονίων που μέσα σε δύο χρόνια την υπερδιπλασίασαν.
 Υπογραμμίζουμε επίσης ότι, παρόλο που υπάρχουν πάνω από 1 εκατ. άνεργοι, ο κ. Σαμαράς δεν θεώρησε απαραίτητο να συμπεριλάβει καμία απολύτως πρόταση που θα βελτιώνει την άθλια οικονομική τους κατάσταση.
 Δεν αισθάνθηκε την ανάγκη ούτε καν να ζητήσει συγνώμη διότι με την ψήφο του ο ίδιος επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση των ανέργων αφού (με τη μείωση του κατώτατου μισθού) κόπηκαν περίπου 100 ευρώ από το ήδη πενιχρό επίδομα ανεργίας.

Ψέματα για προστασία των εισοδημάτων και βελτίωση των προοπτικών της «μεσαίας τάξης» παρόλο που γνωρίζει πολύ καλά ότι το δεύτερο Μνημόνιο, που ο ίδιος και το κόμμα του υπερψήφισαν, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην περαιτέρω καταστροφή και φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους της τάξης αυτής.

Για την Αριστερά

Ο κ. Σαμαράς υποστήριξε ότι η Αριστερά έχει αντιφατικές απόψεις και ότι κερδοσκοπεί από την απελπισία του κόσμου μέσα στην κρίση.

 .

Η Αριστερά έχει κάτι που δεν μπορεί ούτε καν να συλλάβει ο κ. Σαμαράς. 
 Βάζει τις ανάγκες του λαού στο επίκεντρο της πολιτικής της πρότασης και όχι τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των οικονομικά ισχυρών.
 Ο κ. Σαμαράς μιλάει για αντιφατικές απόψεις και εννοεί τη μεγάλη προσπάθεια των λαών της Ευρώπης και της Αριστεράς να ανατρέψουν τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της Ε.Ε. που διαλύει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και ενισχύει τον φασισμό.
 Μιλάει για αντιφατικές απόψεις ο άνθρωπος που έκανε τη μεγαλύτερη πολιτική κωλοτούμπα των τελευταίων δεκαετιών, κυβερνά, αλλά κάνει πως δεν κυβερνά, διαλύει τη χώρα και φαντασιώνεται ότι τη «σώζει», ξεπουλάει τα πάντα και καλεί σε «εθνική» προσπάθεια.
  Ο κ. Σαμαράς είναι μια θλιβερή περίπτωση πολιτικού, όπου η αντίφαση μεταξύ λόγων και πράξεων θα μείνει στην ιστορία.

Η Αριστερά δεν κερδοσκοπεί μέσα στην κρίση, η Αριστερά υποστηρίζει τα ίδια και τώρα και τον καιρό της ανάπτυξης. Εντοπίζει τις αιτίες και έχει σχέδιο για την αντιμετώπισή τους. Δεν κοροϊδεύει τον κόσμο, δεν κάνει το μαύρο άσπρο, δείχνει τους υπαίτιους της κρίσης και δεν διστάζει να τα βάλει με τραπεζίτες, καναλάρχες, προμηθευτές, εφοπλιστές και άλλους για τους οποίους ο κ. Σαμαράς δεν βρήκε ούτε μια λέξη να πει στο Ζάππειο ΙΙΙ.
 Αυτοί που αντιλαμβάνονται την κρίση ως ευκαιρία για ακόμη μεγαλύτερη πίεση των λαών είναι αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ με τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα και σήμερα μας τα εμφανίζουν ως λύση.

Το μοντέλο ανάπτυξης του Αντ. Σαμαρά και γενικά των μνημονιακών

Η κεντρική ιδέα είναι ότι αν δεν έρθει ανάκαμψη για την κερδοφορία των οικονομικά ισχυρών δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά μείωση ανεργίας ή αύξηση μισθών.
Άρα, θυσίες μέχρι τέλους για την κερδοφορία και βλέπουμε.

Το μοντέλο ανάπτυξης της μνημονιακής «συμμορίας» συνίσταται στην τοποθέτηση της Ελλάδας σε μια θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας με τα εξής χαρακτηριστικά: φτηνή ανειδίκευτη εργασία χωρίς καμιά προστασία απέναντι στην εργοδοσία (βλ. μισθούς και εργασιακό καθεστώς Βουλγαρίας, Εσθονίας κ.ο.κ.), άνευ όρων παράδοση του ορυκτού και λοιπού φυσικού πλούτου και του περιβάλλοντος εν γένει σε «επενδυτές» και λίγες μεγάλες επιχειρήσεις με εξαγωγικό προσανατολισμό (βλ. χώρες της Ασίας και της Αφρικής).

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο πρέπει να τσακιστούν οι απαιτήσεις των εργαζομένων είτε σε επίπεδο μισθών και δικαιωμάτων (βλ. Μνημόνιο ΙΙ και την επίθεση στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και την αύξηση της ανεργίας, η οποία δεν είναι παρενέργεια αλλά στόχος) είτε σε επίπεδο κοινωνικού κράτους (βλ. συρρίκνωση δημόσιων δαπανών που αφορούν υγεία, παιδεία, πρόνοια κ.ο.κ. σε επίπεδα αφρικανικών χωρών), αλλά και να εξαφανιστεί κάθε δημόσιος αναπτυξιακός φορέας (βλ. διάλυση δημόσιων ινστιτούτων και οργανισμών, συνεχείς μειώσεις του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων κ.ο.κ.).

Με αυτό τον τρόπο και τη συνεπαγόμενη ύφεση, η οποία επίσης δεν είναι παρενέργεια αλλά στόχος (βλ. στρατηγική «εσωτερικής υποτίμησης» και δηλώσεις Ράιχενμπαχ ότι η ανάπτυξη που επιθυμούν οι εγχώριες και διεθνείς οικονομικές και πολιτικές ελίτ μπορεί να προκύψει μόνο όταν «πιάσουμε πάτο») ανοίγει ο δρόμος για τη συγκέντρωση κεφαλαίου (επιβίωση των μεγάλων έναντι των μικρομεσαίων επιχειρήσεων), την πλήρη εργασιακή ευελιξία και τη μετατροπή της χώρας σε «ελ ντοράντο» χωρίς κανένα περιορισμό για τους επενδυτές.

Με άλλα λόγια, το μοντέλο ανάπτυξης που προτείνει ο κ. Σαμαράς είναι απολύτως πανομοιότυπο με το μοντέλο ανάπτυξης που προωθείται μέσω των αλλεπάλληλων Μνημονίων (το τελευταίο εκ των οποίων ο ίδιος υπερψήφισε) με κεντρικό μοχλό τη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» (την οποία ο ίδιος καθόλου δεν αρνήθηκε).

Το εν λόγω μοντέλο ανάπτυξης καταδικάζει τον λαό σε διαρκή φτώχεια και πολλαπλή υποβάθμιση (εισοδηματική, μορφωτική, περιβαλλοντική κ.ο.κ.), στηρίζεται στη διευκόλυνση ληστρικών και καταστροφικών μακροπρόθεσμα επενδύσεων, δηλαδή τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια ακόμη χώρα με ακραίες ανισότητες, κοινωνική παρακμή και κατεστραμμένο περιβάλλον όπου κατά τα άλλα υπάρχουν επενδύσεις, παράγεται πλούτος για τους λίγους και γενικά υπάρχει ανάπτυξη (βλ. χώρες ανατολικής Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής κ.ο.κ.).

Αναδημοσίευση από την εφ. Αυγή