Μια γενιά, αυτή η περίφημη του "Πολυτεχνείου" παρέδωσε σκήπτρα.
Σε όλη την Ελλάδα, ελάχιστοι γύρισαν κεφάλι να κοιτάξουν.
Άλλοι μούτζωσαν.
Άλλοι έκαναν στροφή.. και μην τους είδατε.
Άλλοι έβγαλαν μαύρα μαντήλια...
Η απαξίωση σε όλο της το μεγαλείο.
Άφοβα, οργισμένα, αυτή η νέα γενιά, άρχισε να καταλαβαίνει τα αυτονόητα.
Αν είναι να σωθεί, μπορεί, και πρέπει να το κάνει μόνη της.
Δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα από τους μεγάλους.
Ακόμα και τώρα, που τα πάντα έχουν ξεκαθαρίσει, που η προδοσία, ολοκληρώνεται, που η καταστροφή και η απελπισία, έχει γίνει ένοικος στα σπίτια μας... ακόμα και τώρα, η πλειοψηφία
κοιτάει τη απέραντο εγώ της.
Το σύνολο της νεολαίας όμως, μίλησε την Κυριακή.
Και έστειλε το δικό της μήνυμα.
Ότι δεν συγχωρεί κανέναν.
Ότι δεν παραχωρεί το μέλλον που της ανήκει.
Το μέλλον που αφήσαμε να της το κλέψουν.
Κάθε μέρα στο σχολείο
αγκαλιά μ' ένα βιβλίο
να το χέσω το πτυχίο
Υφαντή
Να ψηφίζω τους παπάρες
με τις μίζες και τις χάρες
όνειρό μας είναι το δημόσιο
Δεκαοκτάωρο,
με μαλάκα αφεντικό
ως τα εξήντα μου θα παιρνω μόνο βασικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου