Για δες καιρό που διάλεξαν διαδήλωση να κάνουν.

Στη χώρα του

 Φραπέ-Φραπέ...

 Ο Φλεβάρης κι αν φλεβαριάσει κι αν κάνει ξαστεριά... Πως το λέει εκείνο το τραγούδι; Τέλος πάντων. Έρχεται η άνοιξη.

Είχαμε μουχλιάσει τόσες μέρες βροχή και χιόνι. Επιτέλους βγήκε ο ήλιος να πιούμε έναν καφέ της προκοπής. Κατέβηκα για το στέκι με τα πόδια.
Το αμάξι ακόμα να το φτιάξει ο Χάρης. Αλλά με τις καινούριες ζάντες θα φυσάει.

Χαμός στην παραλία. Βγήκαν όλοι να λιαστούν. Γεμάτες οι παιδικές χαρές, ποδήλατα, άλλοι που τρέχουν... Καιρό είχα να δω τόσο κόσμο. Ούτε πανηγύρι να ήτανε...

Πήρα τηλέφωνο και τη Λίτσα.

«Έλα», της λέω, «είναι τέλεια στην παραλία. Να κάνουμε τη βόλτα μας και μετά για καφέ.»

Μου είπε θα με συναντήσει στην πλατεία. Θέλει την ώρα της για να φτιαχτεί. Αλλά αξίζει η καθυστέρηση. Περπατάμε και όλα τα λιγούρια γυρνάνε να την πάρουν μάτι. Είναι γκομενάρα η Λίτσα. Με το μίνι της, το γυαλί της, το μαλλί πάντα στην τρίχα. Όχι σαν κάτι άλλα φρικιά που το παίζουν κουλτουριάρες και κυκλοφορούν ντυμένες λες και είναι ακόμα στη δεκαετία του εξήντα.

Πω, πω, κοίτα κάτι τσούχτρες. Δεν έχω ξαναδεί πιο μεγάλες. Και μετά μας λένε φούμαρα οι οικολόγοι για μόλυνση και τέτοιες αηδίες. Μια χαρά είναι η θάλασσα.

Είπα θάλασσα και σκέφτηκα το καλοκαιράκι. Που θα πάει, θα έρθει κι αυτό, να πηγαίνουμε στις παραλίες μας, να βγάζουμε τις κορμάρες μας... Πρέπει ν’ αρχίσω πάλι το γυμναστήριο γιατί έχει πέσει ο τρικέφαλος.

Να και τα κομμούνια στην πλατεία. Τι κάνουν πάλι; Δε βαρέθηκαν να μαζεύονται κάθε τρεις και λίγο; Θα ‘θελα να τους βγάλω ένα βράδυ έξω. Να δουν τι πάει να πει νύχτα. Τι να μας πουν κι αυτοί απ’ τη ζωή τους; Αργόσχολοι. Αργόσχολοι και αποτυχημένοι... Αν είχαν μυαλό δε θα ασχολούνταν με μαλακίες. Τώρα θα ήταν στα Πηγάδια και θα έκαναν σκι.

Τι γράψαν; «Μπορείς να ζήσεις με 400 ευρώ;» Γιατί να ζήσω με 400 ευρώ; Αποτυχημένος είμαι σαν κι εσάς; Τζάμπα το πήρα το πτυχίο; Εγώ το έχω πει στον πατέρα και συμφωνεί: Για λιγότερα από ενάμιση χιλιάρικο δε δουλεύω... Τώρα, περίμενε να βγουν οι δικοί μας και θα με τακτοποιήσει ο πατέρας, μου το είπε. Μίλησε στο θείο μου, που έχει έναν γνωστό που η γυναίκα του είναι ιδιαιτέρα βουλευτή. Δικού μας βουλευτή. Μόλις βγούμε θα με χώσει κάπου να ξύνω τα τέτοια μου όλη μέρα και να πληρώνομαι.

Που είναι η Λίτσα; Αργεί... Πάντως είναι λίγοι σήμερα. Διακόσια άτομα με το ζόρι. Και θέλουν να μας το παίξουν επαναστάτες. Να έβγαιναν όλοι από τις καφετέριες πιο πολλοί θα ήταν. Του αλατιού θα τους έκαναν.

Καλύτερα έτσι. Την προηγούμενη βδομάδα ήταν μπόλικοι. Φωνάζανε, είχαν και τις προϊστορικές μουσικές τους. Μας έσπασαν τα νεύρα. Ούτε ένα καφέ δε μας άφησαν να πιούμε με την ησυχία μας. Τώρα δε μιλάνε και πολύ. Κοιτάνε κάτω. Έχουν καταλάβει ότι το έχασαν το παιχνίδι. Έτσι μου έρχεται να αρχίσω να τους φωνάζω: «Δε θα γίνετ’ Έλληνες ποτέ»...

Που είναι η Λίτσα; Έχει και τον αγώνα σήμερα. Θα τους φάμε ψητούς τους γαύρους. Η προεδράρα το είπε. Πάμε για νίκη και πρωτάθλημα. Αν το πάρουμε θα γίνει χαμός. Θα τον κάψουμε τον Λευκό Πύργο.

Κοίτα αυτό το πάντα... Πλάκα έχει. Να το έπαιρνα για το ανίψι μου; Μπα, άστο, δεν τους πάω αυτούς τους Κινέζους. Προχθές αγόρασα κάτι γυαλιά από έναν Πακιστανό. Ούτε μια βδομάδα δεν κρατήσανε. Τζάμπα τα πέντε ευρώ που έδωσα. Και ήθελε και δέκα, ο βρομιάρης. Δέκα μπουνιές θα του δώσω και θα τον στείλω στη χώρα του, μαζεύτηκαν εδώ όλοι οι Σαλαμαλέκουμ.

Να και ο Μπίλιας κάτω από το πανώ. Λείπει ο Μάης απ’ τη Σαρακοστή; Πήγε μια μέρα να μου κάνει κατήχηση. Μου ‘λεγε για ανισότητες και ξεπούλημα της Ελλάδας και ότι έχουμε χούντα, ότι δεν υπάρχει πια δημοκρατία.

«Ρε, Μπίλια», του λέω για να το κόψει. «Ξέρεις τι είναι η δημοκρατία; Η πλειοψηφία αποφασίζει και διατάζει. Έχεις αντίρρηση σ’ αυτό;» Δε μίλησε. Έτσι ήταν από το σχολείο, κότα. «Για πες μου, λοιπόν, ποιοι είναι η πλειοψηφία αυτή τη στιγμή; Οι εκατό και χίλιοι μαλάκες που βγαίνετε με τα πανό στις πλατείες; Που είναι οι υπόλοιποι;» Ούτε τότε μίλησε. «Θα σου πω εγώ. Σπίτι τους. Βλέπουν τηλεόραση, φροντίζουν την οικογένεια τους, κοιτάνε τη δουλειά τους... Γιατί να μας πείτε εσείς τι πρέπει να κάνουμε; Εμείς δεν ξέρουμε; Αν είχαμε πρόβλημα θα βγαίναμε έξω και θα τα κάναμε όλα λίμπα, όχι σαν εσάς που λέτε δυο συνθήματα και μετά πάτε στον υπολογιστή σας χαρούμενοι που επαναστατήσατε για άλλη μια μέρα.»

Κατάπιε τη γλώσσα του και έφυγε. Τι νόμιζε; Ότι όλοι οι άλλοι είμαστε βλάκες; Τζάμπα το πήρα το πτυχίο μου;

Πολύ αργεί η Λίτσα και δε μ’ αρέσει... Έχω κι αυτούς τους μπίχλες μπροστά μου και μου τη δίνει στα νεύρα... Αχ, Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται. Να δω τότε αν θα τολμούσατε να βγείτε από το σπίτι σας. Χούντα και κουραφέξαλα. Με τον Παπαδόπουλο έγινε η Ελλάδα αυτό που είναι σήμερα. Μου το έχει πει ο πατέρας μου. Τότε είχαν όλοι οι Έλληνες λεφτά. Και τους έφτιαξε δρόμους, έβαλε ρεύμα σε κάθε χωριό, μου τα ‘χει πει ο πατέρας μου. Ο πιο καθαρός απ’ όλους ήταν ο Παπαδόπουλος. Δεκάρα δεν έκλεψε... Για την Ελλάδα έκανε ό,τι έκανε. Και τον έβαλαν μέσα, οι αχάριστοι. Μου τα ‘χει πει ο πατέρας μου...

Να και η Λίτσα... Τι κάνει; Γιατί είναι ντυμένη έτσι; Και τι κάνει μ’ αυτόν το μαλλιά; Για κάτσε, γιατί θα γίνει της πουτάνας...

Δε πάει να γαμηθεί κι αυτή. Να διαδηλώσουμε κι εμείς, λέει. Της ‘κοψαν διακόσια ευρώ απ’ το μισθό και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Ξεπουλάει την Ελλάδα ο Παπαδήμος και αρχιδιές. Της έκανε πλύση εγκεφάλου ο μαλλιάς. Ας ‘την να φωνάζει μαζί με τους άλλουςloosers... Της καλάρεσε ο τύπος και αποφάσισε να το παίξει επαναστάτρια... Όλες οι γυναίκες ίδιες είναι: Πουτάνες. Δεν την είχα δει πως κοίταζε δεξιά κι αριστερά όταν περπατούσαμε μαζί; Να πάει να γαμηθεί κι αυτή. Γυναίκες; Να... Τώρα να πάω στο στέκι δέκα γκόμενες θα βγάλω.

Άσε τη Λίτσα να φωνάζει. Μαζί με τους άλλους αποτυχημένους. Θα πάω να πιω το φραπέ μου με την παρέα και άσε τη Λίτσα να φωνάζει.
http://sanejoker.blogspot.com/2012/02/blog-post_19.html?spref=fb