Για δεκαετίες η Αθήνα ήταν το όνειρο του Έλληνα που ζει στην επαρχία. Μια πόλη που μπορούσε να σου δώσει τα πάντα. Την διασκέδαση, την μόρφωση, την ποιότητα.. Την δυνατότητα να δεις και να ακούσεις ρεύματα, απόψεις.
Να μιλήσεις να εκφρασθείς, να κρυφτείς μέσα στην ανωνυμία, να προστατέψεις την προσωπικότητα σου μέσα σε αυτή.
Να μιλήσεις να εκφρασθείς, να κρυφτείς μέσα στην ανωνυμία, να προστατέψεις την προσωπικότητα σου μέσα σε αυτή.
Η Αθήνα πεθαίνει. Οι κάτοικοί της πεθαίνουν. Οι επιλογές της πεθαίνουν.
Στις Δυτικές συνοικίες ο φόβος έχει δώσει χώρο στην απελπισία. Οι δρόμοι που τέτοιες μέρες θύμιζαν τις γιορτές και τα βράδια μαγνήτιζαν με τα φώτα τους, έχουν χάσει τη λάμψη τους. Δύσκολα χαρείς μια αγορά με τόσα πολλά "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ".
Οι έφηβοι δεν είναι πια προκλητικοί, χαβαλετζήδες, αμέριμνοι. Νομίζεις ότι σε κοιτάνε σαν να θέλουν να σου πούνε ότι φταις. Φταις που δεν έχουν όνειρα, δεν ελπίζουν, δεν θέλουν να ερωτευτούν.
Σοβάρεψαν, αλλά έγιναν και επιθετικοί.Μια πόλη τραγική, αφιλόξενη, που απλώνει την απελπισία της καθημερινά σε όλη την Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου