Οργή που ψάχνει διέξοδο, που ψάχνει τον τρόπο αντίδρασης. Που συνοδεύεται από απελπισία, από έναν λαό που έχει πάψει να χαμογελάει.
Την οργή αυτή αλλά και την απελπισία προσπαθεί το σύστημα να την απορροφήσει και να την στρέψει ακόμα και εναντίον της Αριστεράς, των "αγανακτισμένων¨ των ανθρώπων της εργασίας. Με λύσεις όπως την απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος , τον κοινωνικό αυτοματισμό, την βάπτιση των υπευθύνων στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Η λύση όμως δεν περνάει μέσα από προτάσεις του συστήματος, μέσα από λογικές που έντεχνα προωθεί το "κράτος των εργολάβων και των μεγαλοεκδοτών".
Ταυτόχρονα οι δυνάμεις που αντιδρούν και παλεύουν δύο χρόνια τώρα για να αποκρούσουν την
μνημονιακή λαίλαπα, αισθάνονται την κόπωση και την απογοήτευση, γιατί μια τεράστια προσπάθεια του λαού, δεν δείχνει να φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Στην πιο κρίσιμη στιγμή για την χώρα, αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να διασπά το κίνημα, δεν πρέπει να δίνουμε την ευκαιρία στους υπεύθυνους τους συστήματος να περνάνε το μήνυμα της υποταγής. Αντίσταση παντού. Στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς, στην καθημερινότητα μας, στη στάση ζωής μας.
Η πορεία της χώρας είναι πορεία προς την μεγαλύτερη καταστροφή του νεώτερου Ελληνικού κράτους. Αντίσταση και ελπίδα, για μα αντίστροφη πορεία. Με την επαναφορά του "ορθού λόγου" και την εκδίωξη του αφαιρετικού τρόπου σκέψης που μας έχουν επιβάλλει.
Αντίσταση και αγώνας, με στόχο μια κοινωνία αλληλεγγύης, ανοιχτής σε ιδέες και προτάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου