Τι πρέπει να κάνουμε;» Απαντά ο Μανώλης Γλέζος

 

“Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη στο tvxs.gr, ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών. Σήμερα δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του Μανώλη Γλέζου.

"Η Ελλάδα μαστίζεται από oικονομική κρίση και πλήττεται από κρίση στους θεσμούς της.

1. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Η οικονομική κρίση, η οποία μαστίζει την Ελλάδα είναι τριπλή: Κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, κρίση στα Δημόσια Οικονομικά, και κρίση στην Οικονομία της χώρας.
1.1. Η κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο
Η κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι ενδογενής και εξωγενής. Ενδογενή κρίση είχαμε το 1999 με μια πρωτόφαντη διόγκωση στις τιμές των μετοχών των εισηγμένων στο ελληνικό χρηματιστήριο. Κρίση υπάρχει και από το 2008 και εξακολουθεί έως σήμερα, ως συνέπεια εξωγενών αιτιών.
Και στις δύο περιπτώσεις η αιτία είναι η ίδια. Η διαστροφή του ρόλου του χρήματος. Το χρήμα
εφευρέθηκε, ως μέσον ανταλλαγής αξιών. Το ίδιο το χρήμα δεν παράγει αξίες. Μόνον οι εργαζόμενοι παράγουν αξίες. Από τη στιγμή, όμως, που αλλάζουν το ρόλο του οι ιδιοκτήτες του, τότε επέρχεται και η κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Τα κράτη τότε σπεύδουν να το σώσουν με χρήματα, είτε από τον Δημόσιο κορβανά, είτε από φόρους σε βάρος του λαού. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ πρόσφεραν 108 δις ευρώ στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο για να το διασώσουν.
Η μόνη λύση στο πρόβλημα είναι όχι μόνον η εθνικοποίηση των Τραπεζών, αλλά η κοινωνικοποίησή τους, ώστε να σταματήσει ο τοκογλυφικός χαρακτήρας τους.

1.2. Η κρίση στα Δημόσια Οικονομικά
Η Ελλάδα πάσχει μονίμως στα Δημόσια Οικονομικά της. Το δημοσιονομικό της έλλειμμα είναι μόνιμο και αποτελεί το πρόσχημα για να δικαιολογήσει την ανάγκη δανείων.
Η αιτία γι’ αυτό τον οικονομικό εκτραχηλισμό είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός μετατρέπεται σε κομματικό μηχανισμό ανάλογα με το ποιό από τα δύο κόμματα της εξουσίας κερδίσει τις εκλογές οπότε προσλαμβάνει και διορίζει τους ημετέρους στο Δημόσιο.
Τα έσοδα είναι πάντοτε ελλειμματικά, διότι με τις φοροαπαλλαγές, με την τεράστια φοροδιαφυγή, την οποία ανέχεται το καθεστώς των ημετέρων και τη μη φοροείσπραξη για τον ίδιο λόγο, διαφεύγουν τεράστια ποσά.
Στα έξοδα υπάρχει δυναμική διασπάθιση. Μεγάλος αριθμός συμβούλων για τον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς, τους Υφυπουργούς, τους Γενικούς Γραμματείς και τους Διευθυντές των Υπουργείων. Ανάλογος αριθμός υψηλόμισθων, αργόμισθων, πολυθεσιτών υπαλλήλων, λυμαίνεται το Δημόσιο.
Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων χρησιμοποιούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, με πολύ χαμηλό τόκο για κάλυψη διάφορων αναγκών του δημοσίου, αλλά και για αγορά ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, ενώ οι οφειλές των διαφόρων Οργανισμών του Δημοσίου προς το Ι.Κ.Α. δεν καταβάλλονται.
Πέρ’ απ’ όλ’ αυτά, υπάρχει φοβερή διαφορά ανάμεσα στην άμεση και στην έμμεση φορολογία, η οποία ανέρχεται στο 75% των φόρων και βαρύνει πάντοτε το φτωχό λαό.
Η μόνη λύση στην κακή διαχείριση είναι η σωστή, δίκαιη διαχείριση και η πάταξη της φοροαπαλλαγής και η σύλληψη της φοροδιαφυγής.
1.3. Η κρίση στην Οικονομία της χώρας
Μόνιμη κρίση υπάρχει στην οικονομία της Ελλάδας, από το γεγονός ότι η οικονομία της είναι μεταπρατική και δεν στηρίζεται σε πρωτογενείς βάσεις. Δεν έχει βαριά βιομηχανία, η αγροτική της οικονομία είναι αναιμική και επιδοτούμενη και η ενέργειά της εισάγεται στο μεγαλύτερο μέρος από το εξωτερικό.
Η αιτία είναι η υπαγωγή της οικονομίας της Ελλάδας στα ολιγοπώλια και μονοπώλια, που δεν επιτρέπουν την πρωτογενή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Η Ελλάδα μπορεί να αναπτύξει βαριά βιομηχανία στηριγμένη στους βωξίτες για παραγωγή αλουμινίου και στον χαλαζία για παραγωγή υαλοπροϊόντων. Μπορεί επίσης να αξιοποιήσει τους χρωμίτες, τα σιδηρομεταλλεύματα, το νικέλιο, τη σμύριδα, τον αμίαντο, τους γαληνίτες, το θειάφι, τον μπετονίτη, την καολίνη, τον περλίτη, τη βαρυτίνη, το μαγγάνιο για τη δημιουργία αξιόλογης βαριάς βιομηχανίας.
Παράλληλα μπορεί να αξιοποιηθούν οι ήπιες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ώστε όχι μόνο να καλύπτονται οι εσωτερικές ανάγκες, αλλά και να εξάγονται στο εξωτερικό. Η αιολική ενέργεια (άνεμος), η ηλιακή (ήλιος), η υδραυλική (νερό), η γεωθερμική (μάγμα), είναι δυνατόν αν αξιοποιηθούν, να καλύψει η κάθε μία από μόνη της τις ανάγκες της βαριάς βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας.

Προϋπόθεση για όλ’ αυτά είναι η απεξάρτηση από την πολιτική της υποτέλειας.

2. Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ
Στην Ελλάδα, ισχύει το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, νοθευμένο στο έπακρο και σε σημείο να εκφυλίζει κάθε έννοια Δημοκρατίας.
Η βασική έννοια της συλλογικότητας, χαρακτηριστική αρχή της Δημοκρατίας απουσιάζει εντελώς. Και στην πολιτεία και στην κυβέρνηση κυριαρχεί η μονοκρατορία. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος μάλιστα δεν εκλέγεται από το λαό άμεσα, αλλά από το Κοινοβούλιο, είναι μονοπρόσωπος. Ο Πρωθυπουργός ως μονοκράτωρ αποφασίζει μόνος για τη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου και για το πότε θα γίνουν εκλογές. Ο κάθε Υπουργός αποφασίζει και ενεργεί μόνος. Η μονοκρατορία σ’ απόλυτη εφαρμογή.
Η συλλογικότητα νοθεύεται με τις εξουσίες οι οποίες δίνονται στον πρώτο άρχοντα, είτε είναι Πρωθυπουργός, είτε Υπουργός, είτε Περιφερειάρχης, είτε Δήμαρχος. Σ’ όλες δηλαδή, τις βαθμίδες διοίκησης, διότι η Αυτοδιοίκηση έχει καταργηθεί, με τον «Καλλικράτη» και είναι ανύπαρκτη.

Δεν υπάρχει, επίσης, διάκριση εξουσιών. Εκλέγεται η Βουλή η οποία και νομοθετεί και εκλέγει την Κυβέρνηση. Η κυβέρνηση και νομοθετεί και κυβερνά και ορίζει τη δικαστική αρχή, την οποία δεσμεύει με το κυβερνητικό Υπουργείο Δικαιοσύνης.
Το εκλογικό σύστημα, με το οποίο διεξάγονται οι εκλογές, δεν είναι η απλή αναλογική, αλλά ένα νοθευμένο εκλογικό σύστημα, το οποίο με το φράχτη του 3% εμποδίζει τη συμμετοχή στο Κοινοβούλιο και πολιτικών δυνάμεων, που δεν συγκεντρώνουν το ποσοστό αυτό. Στην ουσία καταργείται η έννοια της αντιπροσωπευτικότητας της οποίας πρεσβεύει το κυρίαρχο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας.

Το πιο εξωφρενικό, όμως, είναι ό,τι από τα κόμματα που θα υπερβούν το 3% και θα βρίσκονται στη Βουλή, αφαιρούνται 40 έδρες και προσφέρονται στο πρώτο κόμμα, ώστε να αποκτήσει τη δεδηλωμένη και να γίνει κυβέρνηση. Η ισότητα την οποία διακηρύσσει αυτό το ίδιο το ΣΥΝΤΑΓΜΑ το οποίο εκφράζει το σημερινό πολιτικό κατεστημένο καταργείται κατάφωρα.

Για όλους αυτούς τους λόγους έχει αρχίσει και δημιουργείται ένα αξιόλογο κίνημα, σ’ όλη την Ελλάδα, το οποίο επιδιώκει αυτό πού ορίζεται στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος: «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία».

Αγωνίζεται, δηλαδή, να γίνει πραγματικότητα και να κυριαρχήσει η αρχή: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, ανήκουν στο Λαό και ασκούνται από τον ίδιο το Λαό».

Για τον τρόπο που θα γίνει η άσκηση της εξουσίας έχει αρχίσει η έρευνα και η μελέτη και έχουν κατατεθεί οι πρώτες προτάσεις για να σταματήσει ο σφετερισμός της λαϊκής κυριαρχίας, όπως:

• Θεμέλιο της εξουσίας είναι οι λαϊκές συνελεύσεις.
• Όλα τα εκτελεστικά όργανα, που εκλέγονται με την απλή αναλογική, δεν αποφασίζουν, αλλά υλοποιούν τις αποφάσεις των συνελεύσεων. Η θητεία τους είναι ενιαύσια και μπορούν να ανακληθούν, όποτε αποφασίσει η λαϊκή συνέλευση.
• Διαχωρισμός των εξουσιών.
• Καταργούνται οι εξ επαγγέλματος πολιτικοί.
• Αποκλείεται η εκλογή για δεύτερη φορά στο ίδιο όργανο.

Συμπερασματικά
Με βάση τα παραπάνω η ουσιαστική αιτία που έχει φέρει την Ελλάδα σ’ αυτή την κατάσταση, με την οικονομική κρίση και την κρίση θεσμών, είναι η έλλειψη εθνικής κυριαρχίας.
Η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας είναι πια ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Επίσημα έχει αναφερθεί από την τ. Πρόεδρο της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη κατά την ανακήρυξη του Κάρολου Παπούλια ως Προέδρου Δημοκρατίας στις 12 Μαρτίου 2005.
Το έχουν δηλώσει, επίσης, κατ’ επανάληψη οι διοικούντες το Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα οι Υπουργοί της Γερμανίας.
Συνεπώς το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η απόκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της. Όσο γρηγορότερα την κατακτήσει, τόσο γρηγορότερα θα απαλλαγεί και από την κρίση θεσμών και από την οικονομική κρίση και θα απελευθερωθεί από την τραγωδία την οποία υφίσταται."