Συμβάσεις μιας μέρας - κατάργηση συλλογικών συμβάσεων- Ειδικές οικονομικές ζώνες - Η τελική επίθεση της Coza Nostra

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ!

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΙΚΟΥ «ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ» ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

ΟΙ ΕΛΙΤ ΘΕΛΟΥΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Σε γενικευμένη καθιέρωση του νέου τύπου συμβάσεων μιας μέρας σκέφτονται να προχωρήσουν κυβέρνηση και τρόικα.

Πρόκειται για την έσχατη, ίσως, μορφή απασχόλησης που έχει «ανακαλυφθεί» ως

σήμερα, θεσμοθετώντας τη μαύρη εργασία και τσαλαπατώντας την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου απαξιώνοντας πλήρως τόσο την εργατική του δύναμη όσο και την προσωπικότητα του.

Είναι ισπανική συνταγή που εφαρμόζεται στην ιβηρική χώρα του «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού, Χοσέ Λουίς Θαπατέρο και προβλέπει την ύπαρξη ενός ρολού χαρτιού-συμβάσεων εργασίας μιας ημέρας, την οποία ο απασχολούμενος υπογράφει το πρωί που εισέρχεται στην επιχείρηση και του την σκίζουν όταν, φεύγοντας, έχει τελειώσει τη δουλειά του.

Η ίδια διαδικασία μπορεί να συνεχίζεται για όσο διάστημα ο απασχολούμενος θα λαμβάνει την ειδική τηλεφωνική ή άλλη πρόσκληση από την επιχείρηση από την προηγούμενη μέρα, χωρίς, βέβαια, να έχει καμία εξασφάλιση ότι η απασχόληση του αυτή θα είναι καθημερινή και συνεχόμενη.

Ο «σύντροφος» του Θαπατέρο στη Σοσιαλιστική Διεθνή, Γ. Παπανδρέου, σκέφτεται να αντιγράψει το συγκεκριμένο σύστημα, το οποίο, πιθανότατα θα εφαρμοστεί στη μεγαλύτερη επικράτεια της χώρας, καθιστώντας ακόμα και τη συζήτηση για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας «ψιλά γράμματα», αφού καταργείται στην πράξη ο κατώτατος μισθός και τα λοιπά εργασιακά δικαιώματα που περιλαμβάνονται στις άλλες συμβάσεις εργασίας και δη στην ΕΣΣΕ.

Το συγκεκριμένο μέτρο, μάλιστα, εφαρμόζεται ήδη σε παραλλαγή, σε ελληνικές επιχειρήσεις, όπως ο ΟΠΑΠ και ο Ιππόδρομος.

Στην Ισπανία, οι πολίτες αποκαλούν τις συγκεκριμένες συμβάσεις «κωλόχαρτα», όχι μόνο γιατί μοιάζουν με τέτοια στη μορφή τους αλλά και λόγω της ουσίας που συμπυκνώνεται σε αυτά, επιστεγάζοντας τη βαρβαρότητα της σύγχρονης αγοράς εργασίας.

Μάλιστα το συγκεκριμένο μοντέλο συνιστά την έκφραση της «μεγαλοψυχίας» του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, αφού προορίζεται, τάχα, για την πάταξη των τεράστιων ποσοστών ανεργίας τα οποία υπάρχουν στην Ισπανία και τα οποία είναι μεγαλύτερα ακόμα και από τα αντίστοιχα ελληνικά.

Τόσο τα μνημονιακά μέτρα που έχουν εφαρμοστεί στη χώρα μας αλλά και στις υπόλοιπες υπό επιτήρηση ή υπό λιτότητα χώρες της ευρωζώνης και δη της ευρωπεριφέρειας, δείχνουν ότι το κεφάλαιο στην απέλπιδα προσπάθεια του να διασώσει ένα καταρρέων ευρωπαϊκό σύστημα έχει αποθρασυνθεί πλήρως.

Μεταθέτει έτσι με τρόπο απάνθρωπο και καταφανώς άδικο τα βάρη της κρίσης που το ίδιο δημιούργησε στις πλάτες των εργαζομένων τους οποίους συμπιέζει μέχρις εσχάτων και εξαθλιώνει. Παράλληλα εκμεταλλεύεται την κρίση χρέους και στο όνομα της δήθεν αντιμετώπισης της προωθεί έναν σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, με τη δουλειά να θυμίζει όλο και περισσότερο δουλεία.

Η αποσάθρωση του συστήματος είναι τέτοια, που οι κυρίαρχοι κύκλοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του, καταστρατηγούν ακόμα και τα ίδια τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας, όπως τα εθνικά συντάγματα.

Ένα από τα ουκ ολίγα παραδείγματα που επαληθεύουν τον παραπάνω ισχυρισμό είναι και οι απορρυθμίσεις που υλοποιούνται στον τομέα της εργασίας, όπου σε όλες τις «πολιτισμένες» χώρες, η τελευταία συνιστά δικαίωμα, και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένο, των πολιτών το οποίο το κράτος οφείλει να εγγυηθεί.

Στην πραγματικότητα, όμως, ο κατήφορος των εργασιακών σχέσεων δείχνει να μην έχει πάτο
πηγη