Άνθρωποι, με σάρκα, αίμα και συναισθήματα.
Με ανάγκες, υποχρεώσεις, όνειρα.
Νέοι άνθρωποι που το βιολογικό τους ρολόι, τους παροτρύνει να κάνουν οικογένεια. Που μεγάλωσαν πιστεύοντας ότι μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Γονείς με απέραντη αγάπη στα παιδιά τους και απέραντη απελπισία πλέον. Απελπισία που τους δυσκολεύει να δουν τα παιδιά τους κατάματα και να τους πούν «Εγώ, δεν μπορώ να εξασφαλίσω το μέλλον σου …. Πιθανών, ούτε και το παρόν σου».
Μεγάλοι άνθρωποι, συνταξιούχοι, με προβλήματα υγείας, που τρέχουν καθημερινά στα φαρμακεία και στους γιατρούς. Γενιά του 40 του 50 του 60, που εργάστηκε σκληρά, ξενιτεύτηκε, δεν γνώρισε πενθήμερο και 40ωρο, πείνασε, κατέβασε το κεφάλι, αλλά πίστεψε ότι τουλάχιστον τώρα θα ησύχαζε.
Άνθρωποι. Ο τελευταίος τροχός στην άμαξα του νεοφιλελευθερισμού, των «αγορών» των τοκογλύφων.
Άνθρωποι, φτηνή, ανακυκλώσιμη, προσβάσιμη πρώτη ύλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου