Αναρωτηθήκατε τι έγνε με τον πολίτη που έπεσαν πάνω του 10 ΜΑΤατζήδες και τον κάνανε μαύρο στο ξύλο;. Φαντάζεστε ότι η ΕΛΑΣ ζήτησε συγνώμη και θα γίνει ΕΔΕ - Εγώ Δεν Είδα-;.
Ζήτησε ο υπουργός παραιτήσεις;.
Οδηγήθηκε στον εισαγγελέα με την κατηγορία ότι ΤΟΥΣ ΕΔΕΙΡΕ!!!!!.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.....
Απολυμένος, σύζυγος γυναίκας με ειδικές ανάγκες και πατέρας κωφού παιδιού είναι ο 38χρονος Γιώργος Παπαμαργαρίτης, ο οποίος προχθές στην πορεία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για τα οικονομικά μέτρα δέχτηκε άγρια επίθεση από τα ΜΑΤ, ενώ στη συνέχεια προσήχθη και κατηγορείται από αστυνομικούς ότι τους… έδειρε.
Τον συναντήσαμε στο Σύνταγμα την ώρα που φώναζε οργισμένος. Στεκόταν μπροστά απ’ το πανό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Κρατούσε ένα πλακάτ: «Θα προχωρήσουμε μέχρι τέλους» έγραφε. Το ΠΑΜΕ αποχωρούσε, η πορεία των συνδικαλιστικών φορέων έφτανε από την Αμαλίας μπροστά στη Βουλή: «Εληξε η σύμβασή μου κι έμεινα άνεργος. Η γυναίκα και ο γιος μου είναι άτομα με αναπηρία», είπε στην «Ε». Λίγο αργότερα τον χτυπούσε με αγριότητα μια ολόκληρη ομάδα ανδρών των ΜΑΤ. Ακολούθησε η προσαγωγή του.
«Τη στιγμή που φτάναμε στο ύψος του Αγνωστου Στρατιώτη, πλησίασε η διμοιρία. Μας έβρισαν. “Μ… βάλτο στον κ…», μου είπαν για το πλακάτ οι ΜΑΤατζήδες. Κατευθυνθήκαμε προς τη γωνία Αμαλίας και Οθωνος. Μας απωθούσαν λέγοντας “φύγετε γιατί θα φάτε ξύλο”. Εφαγα μια ροπαλιά στο κεφάλι. Με χτύπησε με γυρισμένο το κλομπ ανάποδα. Επεσα, σηκώθηκα, αλλά δεν τους χτύπησα. Επιασα δύο ΜΑΤατζήδες με τα χέρια μου και τους πέταξα κάτω. Τότε μαζεύτηκαν δέκα. Με χτυπούσαν όλοι μαζί, στο κεφάλι, σ’ όλο το σώμα. Είμαι γεμάτος σημάδια».
Ο Γ. Παπαμαργαρίτης προσήχθη στη ΓΑΔΑ. Παρέμεινε μαζί με τους λοιπούς προσαχθέντες όλη τη νύχτα και το πρωί οδηγήθηκαν στα Δικαστήρια της οδού Ευελπίδων. Η δίκη τους προγραμματίστηκε για σήμερα. «Με κατηγορούν ότι έβρισα αστυνομικούς, πέταξα πέτρες, έσπασα ασπίδα, έκλεψα κλομπ και τους χτύπησα».
Ο ίδιος λέει ότι τα τελευταία επτά χρόνια εργαζόταν στο Νοσοκομείο «Αγία Ολγα»: «Στην καθαριότητα. Εδιωξαν όσους έληξε η σύμβασή μας. Εψαχνα για οποιαδήποτε δουλειά. Με δυσκολία βρίσκω ένα μεροκάματο. Για ενάμιση μήνα δεν βρίσκω τίποτα».
Οι ανάγκες της καθημερινότητας είναι πιεστικές: «Εχω δύο παιδιά. Ο μικρότερος γιος μου, τριών ετών, έχει κοχλιακό εμφύτευμα (ηλεκτρόδια στον εγκέφαλο) για ν’ ακούει και να μπορεί να μιλήσει. Μας έκοψαν το επίδομα των 260 ευρώ απ’ το ΙΚΑ. Και πρέπει να πληρώνω, για λογοθεραπεία και εργοθεραπεία, 600 ευρώ. Η γυναίκα μου είναι κωφή. Δουλεύει 17 χρόνια στον ΕΟΜΜΕΧ, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Εναν οργανισμό του Δημοσίου που καταργείται. Στα είκοσι χρόνια θα μπορούσε να βγάλει σύνταξη. Ευτυχώς που υπάρχει το σπίτι μας. Είναι παλιό, το ’74 χτίστηκε, αλλά τουλάχιστον γλιτώνουμε το νοίκι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου