Γεννημένος στην Αθήνα το 1920, ο Μπάμπης Πρωτοπαπάς (αριστερά στη φωτ., δίπλα στο σύμβολο της Αντίστασης Μανώλη Γλέζο) σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Συνδεόταν με μεγάλη φιλία απο τα παιδικά του χρόνια με τον Μανώλη Γλέζο. Κοινό σημείο και των δύο η καταγωγή της μητέρας και του Μ.Γλέζου και του Μπάμπη Πρωτόπαπα απο την Πάρο. Τα τελευταία χρόνια του άρεσε να κάθεται όλο και περισσότερο στο σπίτι του στο Υστέρνι.
Βιογραφικά.
Αμέσως μετά την κατάρρευση της χούντας, συμμετείχε (από τον Ιούλιο ως το Νοέμβριο του 1974) στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατέχοντας το χαρτοφυλάκιο του Υπουργού Βιομηχανίας. Στις πρώτες εκλογές μετά τη δικτατορία, που πραγματοποιήθηκαν στις 17 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για βουλευτής, εκλεγόμενος στην Α΄ Αθηνών, με τη σημαία της ΕΔΗΚ.
Συνιδρύει τη Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία.
Στη συνέχεια αναδεικνύεται γραμματέας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ένωσης (κόμματος αναγωρισμένου από τη Σοσιαλιστική Διεθνή) και το 1976 υπήρξε από τους ιδρυτές της Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας, μαζί με τους καθηγητές Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη, Δημήτρη Τσάτσο κ.ά., το 1977 εξελέγη αντιπρόεδρός της, ενώ την ίδια χρονιά συμμετείχε στη συγκρότηση της Συμμαχίας Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων, η οποία, ωστόσο, καταποντίστηκε στις εκλογές εκείνου του έτους.
Ακολούθως, συμμετέχει στην ίδρυση του ΚΟΔΗΣΟ (1979), του οποίου, μάλιστα, αναλαμβάνει γενικός γραμματέας και δεύτερος (και τελευταίος) πρόεδρός του, μετά την παραίτηση του Γιάγκου Πεσμαζόγλου, ύστερα από την ήττα στις ευρωεκλογές του 1984.
Στις εκλογές του 1985, έχοντας υποστεί μεγάλη "αιμορραγία" στελεχών (Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Βιργινία Τσουδερού, Σωτήρης Κούβελας κ.ά.), το ΚΟΔΗΣΟ αποφασίζει να μην συμμετάσχει αυτόνομα στις εκλογές και να συνεργαστεί ο αρχηγός του, Μπάμπης Πρωτοπαπάς, με τη Ν.Δ., στης οποίας το ψηφοδέλτιο Επικρατείας τοποθετείται σε εκλόγιμη θέση.
ΣΥΝ: Χάθηκε ένας ευπατρίδης της πολιτικής, ένας ωραίος άνθρωπος
Το 1989 το ΚΟΔΗΣΟ, από κοινού με το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτ., την ΕΔΑ και άλλους σχηματισμούς, συγκροτούν το Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, στου οποίου την ηγεσία ο Μπάμπης Πρωτοπαπάς συμμετέχει επί σειρά ετών, εκλεγόμενος μέλος της Κεντρικής Πολιτικής του Επιτροπής. Έτσι, απορροφάται εκεί και ουσιαστικά διαλύεται το ΚΟΔΗΣΟ.
Σε συλλυπητήριο μήνυμά της, η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή (ΚΠΕ) του Συνασπισμού αναφέρει τα εξής: "Η ΚΠΕ του ΣΥΝ εκφράζει τη βαθιά της θλίψη για το θάνατο του Μπάμπη Πρωτοπαπά. Χάσαμε ένα σεβαστό σύντροφο. Έναν ανεκτίμητο συναγωνιστή από την πρώτη ημέρα της ίδρυσης του κόμματός μας μέχρι σήμερα. Χάθηκε ένας ευπατρίδης της πολιτικής, ένας αγωνιστής της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Ένας ωραίος άνθρωπος. Ένα υπόδειγμα για όλους και όλες εμάς. Σύντροφε Μπάμπη, καλό ταξίδι".
Μπάμπης Πρωτoπαπάς: Αφιερωμένος στο συλλογικό όραμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού
Ημερομηνία δημοσίευσης: 26/06/2011
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
"Ο Μπάμπης Πρωτoπαπάς γεννήθηκε στη δεκαετία της Μικρασιατικής Καταστροφής και πέθανε στη δεκαετία, που η Μεταπολίτευση γινόταν κρανίου τόπος. Στα ενενήντα χρόνια του έχουν εντυπωθεί όλα τα όνειρα και οι εφιάλτες, όλοι οι ενθουσιασμοί και οι αγωνίες, όλες οι εξάρσεις και οι ματαιώσεις. Μια ζωή ευαίσθητη, που αναλώθηκε διεκδικώντας, πέρα από τα όρια των δύσκολων κάθε φορά καιρών, εκείνο που ήθελε κι έπρεπε να είναι η προκοπή αυτής της πατρίδας. Ύπαρξη μοναχική, αφιερωμένη ολόψυχα στο συλλογικό όραμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Γεμάτος πλούτο ψυχής, που δεν εξαντλήθηκε στις τόσες ερημιές, που τα γεγονότα τον ανάγκασαν να διασχίσει, όταν άλλοι βολεύονταν φρόνιμα ή ρητόρευαν αστόχαστα. Με τρόπο δραματικό ενσωμάτωσε τη ζωή του στις ιστορικές περιπέτειες του λαού μας και συσχέτισε απόλυτα, με αδιάσπαστο δεσμό, τις ιδέες του με τις πράξεις του, αναδεικνύοντας την καθημερινότητα σε μαθητεία συνείδησης.
Δεν εξιδανίκευσε τίποτε, ερήμην της πραγματικότητας. Ούτε διεκδίκησε καμιά επιβεβαίωση ή φιλοδοξία μυθιστορώντας εαυτόν στην ατέλειωτη αναζήτηση, δια της πολιτικής σκέψης και δράσης, του ρεαλισμού της ουτοπίας και του ιδεαλισμού της πραγματικότητας. Δεν αυτοεγκλωβίστηκε σε σχήματα ούτε ρευστοποιήθηκε σε διαθεσιμότητες κι ευκολίες, που ο αγοραίος κυνισμός θεωρεί επιδέξιες συμπεριφορές. Από την αντίσταση κατά του ναζισμού μέχρι την αντίσταση κατά της Δικτατορίας, εξέθεσε πάντα τον εαυτό του, «αυτοβούλως» αυτοβασανιζόμενος. Ανήκε στη γενιά που μάτωσε με πολλούς τρόπους, που μοίρασε τα κόκαλα και της σημαίες του άγριου εμφυλίου, που καταδημαγωγήθηκε και λεηλατήθηκε με βάναυσο τρόπο, βλέποντας ασημαντότητες να αναγορεύονται σε ηγεσίες και πολιτικαντισμούς να υψώνονται ως αποκριάτικοι χαρταετοί.
Υπήρξε ανάμεσά μας με την ευγένεια του βαθύτατου ανθρωπισμού του, την περηφάνια των κοινωνικών και δημοκρατικών αξιών του σοσιαλισμού, με την αποφασιστικότητα να δίνει, την ηθική και συνειδησιακή αγωνία της ύπαρξής του, στο κάθε τι που επιχειρούσε. Δεν πολιτεύτηκε με υπεκφυγές με πόζες και χειρονομίες ούτε με υπεκφυγές και διγλωσσίες. Αναζητούσε τη πολιτική και κοινωνική ευθύνη, το συλλογικό και ιστορικό χρέος, μέσα, σ’ όλα τα πεδία και σε κάθε κατάσταση της ζωής μας, με θέση ότι η ευθύνη σημαίνει λογοδοσία και απαιτεί κύρωση.
Πάντα αναζητούσε εκείνο που θα αποτελούσε τη μεγάλη δοκιμασία των επόμενων καιρών. Απ’ την περίοδο των σκληρών αναμετρήσεων μεταξύ σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών διακηρύξεων, μέχρι τα μετεμφυλιακά ψυχροπολεμικά και τα μεταπολιτευτικά δημαγωγικά χρόνια. Ήθελε να αντισταθεί με κάθε τρόπο στις παρακμιακές πολιτικές και στις παλαιοκομματικές καρικατούρες, στις γραφειοκρατίες, των δογματισμών και των αρχηγισμών, στις ανελευθερίες των αυταρχισμών και τις ψευδαισθήσεις των λαϊκισμών. Οδοιπορούσε ακούραστα, κουβαλώντας την ελληνικότητά του κι αναζητώντας στους σύγχρονους νεότερους καιρούς τις οικουμενικές κατακτήσεις της ανάπτυξης με ανθρώπινο πρόσωπο για όλους και την χωρίς διακρίσεις αλληλεγγύης..
Τα ατέλειωτα και σκληρά βράδια στις φυλακές, που βάραιναν εξουθενωτικά με τη συναίσθηση του πολλαπλού εγκλεισμού της ύπαρξης και της πατρίδας, της καθημερινότητας και του μέλλοντος, της ιστορίας και του πολιτισμού, η τρυφερή φάλτσα φωνή του Μπάμπη έσπαγε την αράγιστη σιωπή, εγκαρδίωνε όσους ζητούσαν ανάσα και προοπτική, γέμιζε τον σιδερόφραχτο χώρο και τον φευγαλέο ορίζοντα. Κι όταν η υγεία του, μετά από φριχτό βασανισμό δύο φορές, πήγε να τον προδώσει, αρνιόταν να υποβάλει αίτηση για να αποφυλακιστεί. Η εικόνα του Μπάμπη Πρωτοπαπά να τον βγάζουν με το φορείο κι επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει, να χαιρετά τους συγκρατούμενούς του, που τραγουδούσαμε συντροφεύοντας τον, με τη γροθιά υψωμένη, είναι από εκείνες που σηκώνουν τη ζωή μας, πάντα, λίγο ψηλότερα.
Κάτσαμε μαζί στη παρανομία, στο Έκτακτο Στρατοδικείο της Αθήνας, στις φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού. Ήξερε για μένα και ήξερα για αυτόν, γι’ αυτό κι όταν βρεθήκαμε στον Συνασπισμό ήθελα πάντα να είμαστε κοντά. Είχε τη δύναμη και την ομορφιά της γενναιότητας, της ειλικρίνειας και της ήρεμης θέλησής του να ξοφλάει τις ιδέες του με τη ζωή του."
"Ο Μπάμπης Πρωτoπαπάς γεννήθηκε στη δεκαετία της Μικρασιατικής Καταστροφής και πέθανε στη δεκαετία, που η Μεταπολίτευση γινόταν κρανίου τόπος. Στα ενενήντα χρόνια του έχουν εντυπωθεί όλα τα όνειρα και οι εφιάλτες, όλοι οι ενθουσιασμοί και οι αγωνίες, όλες οι εξάρσεις και οι ματαιώσεις. Μια ζωή ευαίσθητη, που αναλώθηκε διεκδικώντας, πέρα από τα όρια των δύσκολων κάθε φορά καιρών, εκείνο που ήθελε κι έπρεπε να είναι η προκοπή αυτής της πατρίδας. Ύπαρξη μοναχική, αφιερωμένη ολόψυχα στο συλλογικό όραμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Γεμάτος πλούτο ψυχής, που δεν εξαντλήθηκε στις τόσες ερημιές, που τα γεγονότα τον ανάγκασαν να διασχίσει, όταν άλλοι βολεύονταν φρόνιμα ή ρητόρευαν αστόχαστα. Με τρόπο δραματικό ενσωμάτωσε τη ζωή του στις ιστορικές περιπέτειες του λαού μας και συσχέτισε απόλυτα, με αδιάσπαστο δεσμό, τις ιδέες του με τις πράξεις του, αναδεικνύοντας την καθημερινότητα σε μαθητεία συνείδησης.
Δεν εξιδανίκευσε τίποτε, ερήμην της πραγματικότητας. Ούτε διεκδίκησε καμιά επιβεβαίωση ή φιλοδοξία μυθιστορώντας εαυτόν στην ατέλειωτη αναζήτηση, δια της πολιτικής σκέψης και δράσης, του ρεαλισμού της ουτοπίας και του ιδεαλισμού της πραγματικότητας. Δεν αυτοεγκλωβίστηκε σε σχήματα ούτε ρευστοποιήθηκε σε διαθεσιμότητες κι ευκολίες, που ο αγοραίος κυνισμός θεωρεί επιδέξιες συμπεριφορές. Από την αντίσταση κατά του ναζισμού μέχρι την αντίσταση κατά της Δικτατορίας, εξέθεσε πάντα τον εαυτό του, «αυτοβούλως» αυτοβασανιζόμενος. Ανήκε στη γενιά που μάτωσε με πολλούς τρόπους, που μοίρασε τα κόκαλα και της σημαίες του άγριου εμφυλίου, που καταδημαγωγήθηκε και λεηλατήθηκε με βάναυσο τρόπο, βλέποντας ασημαντότητες να αναγορεύονται σε ηγεσίες και πολιτικαντισμούς να υψώνονται ως αποκριάτικοι χαρταετοί.
Υπήρξε ανάμεσά μας με την ευγένεια του βαθύτατου ανθρωπισμού του, την περηφάνια των κοινωνικών και δημοκρατικών αξιών του σοσιαλισμού, με την αποφασιστικότητα να δίνει, την ηθική και συνειδησιακή αγωνία της ύπαρξής του, στο κάθε τι που επιχειρούσε. Δεν πολιτεύτηκε με υπεκφυγές με πόζες και χειρονομίες ούτε με υπεκφυγές και διγλωσσίες. Αναζητούσε τη πολιτική και κοινωνική ευθύνη, το συλλογικό και ιστορικό χρέος, μέσα, σ’ όλα τα πεδία και σε κάθε κατάσταση της ζωής μας, με θέση ότι η ευθύνη σημαίνει λογοδοσία και απαιτεί κύρωση.
Πάντα αναζητούσε εκείνο που θα αποτελούσε τη μεγάλη δοκιμασία των επόμενων καιρών. Απ’ την περίοδο των σκληρών αναμετρήσεων μεταξύ σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών διακηρύξεων, μέχρι τα μετεμφυλιακά ψυχροπολεμικά και τα μεταπολιτευτικά δημαγωγικά χρόνια. Ήθελε να αντισταθεί με κάθε τρόπο στις παρακμιακές πολιτικές και στις παλαιοκομματικές καρικατούρες, στις γραφειοκρατίες, των δογματισμών και των αρχηγισμών, στις ανελευθερίες των αυταρχισμών και τις ψευδαισθήσεις των λαϊκισμών. Οδοιπορούσε ακούραστα, κουβαλώντας την ελληνικότητά του κι αναζητώντας στους σύγχρονους νεότερους καιρούς τις οικουμενικές κατακτήσεις της ανάπτυξης με ανθρώπινο πρόσωπο για όλους και την χωρίς διακρίσεις αλληλεγγύης..
Τα ατέλειωτα και σκληρά βράδια στις φυλακές, που βάραιναν εξουθενωτικά με τη συναίσθηση του πολλαπλού εγκλεισμού της ύπαρξης και της πατρίδας, της καθημερινότητας και του μέλλοντος, της ιστορίας και του πολιτισμού, η τρυφερή φάλτσα φωνή του Μπάμπη έσπαγε την αράγιστη σιωπή, εγκαρδίωνε όσους ζητούσαν ανάσα και προοπτική, γέμιζε τον σιδερόφραχτο χώρο και τον φευγαλέο ορίζοντα. Κι όταν η υγεία του, μετά από φριχτό βασανισμό δύο φορές, πήγε να τον προδώσει, αρνιόταν να υποβάλει αίτηση για να αποφυλακιστεί. Η εικόνα του Μπάμπη Πρωτοπαπά να τον βγάζουν με το φορείο κι επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει, να χαιρετά τους συγκρατούμενούς του, που τραγουδούσαμε συντροφεύοντας τον, με τη γροθιά υψωμένη, είναι από εκείνες που σηκώνουν τη ζωή μας, πάντα, λίγο ψηλότερα.
Κάτσαμε μαζί στη παρανομία, στο Έκτακτο Στρατοδικείο της Αθήνας, στις φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού. Ήξερε για μένα και ήξερα για αυτόν, γι’ αυτό κι όταν βρεθήκαμε στον Συνασπισμό ήθελα πάντα να είμαστε κοντά. Είχε τη δύναμη και την ομορφιά της γενναιότητας, της ειλικρίνειας και της ήρεμης θέλησής του να ξοφλάει τις ιδέες του με τη ζωή του."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου