Για να μας πάει ΠΟΥ; Και όταν μας πάει να κάνουμε ΤΙ; ..
Και έστω φτάσαμε στην Ιθάκη.
Και καταφέραμε να φτάσουμε στο κέντρο υγείας Πάρου. Μεγαλύτερη απόσταση για να φτάσεις στο κέντρο υγείας, είναι δεν είναι 25χλμ.
Λογικά λοιπόν θα φτάσεις!!
Είτε με το ΕΚΑΒ που υπολειτουργεί. Είτε στην καρότσα αγροτικού. Είτε με τα πόδια. Είτε με την πυροσβεστική – φωτιά στα μπατζάκια μας – φτάσαμε.
Και μετά; Tότε αρχίζουν τα περίφημα υπαρξιακά ερωτήματα.
Θα βρεθεί γιατρός; Ποιες ειδικότητες λείπουν; Και τι ώρα πήγες; Υπήρχε εφημερία ή τις έχουν κόψει. Και αφού προσευχηθείς στην κάρα του Αγίου Σουλπικίου να σε έχει καλά, έχεις δύο δρόμους. Ο ένας για το σπίτι. Αν έπιασαν τα τάματα στον άγιο σου την γλύτωσες.
Αν πάλι η γραμμή ήταν φορτωμένη και το μήνυμα δεν έπεσε στην αντίληψη του εν λόγω, πιθανολογείς μια απ ευθείας συνάντηση μαζί του.
Ο άλλος δρόμος είναι για Αθήνα – για Σύρο δεν παίζει, εκεί λείπουν οι μισές ειδικότητες και τελευταία ακούγεται ότι σκίζουν σεντόνια για γάζες-.
Και επειδή για το υγειονομικό, φταίνε ΟΛΟΙ –εκτός από τον αλάνθαστο- που δεν πετάει εύχεσαι να μην έχει Μποφώρ.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Όμως το κυριότερο είναι να μην το πολύ-συζητάμε.
Κάνουμε λέει κακό στον τόπο. Εξακολουθούμε όμως και κάνουμε όνειρα για το Λογγοβάρδειο νοσοκομείο!!. Αν δούμε δε στον δρόμο μας και κανένα υπουργό – νύν ή τέως- τρέχουμε και του φιλάμε και το χέρι. Και τα νεύρα μας για την κατάσταση την εκτονώνουμε είτε σε κανένα γιατρουδάκι, είτε με κανένα γαμωσταυρίδι στο καφέ – αφού ρίξουμε κανα βλέφαρο μην ακούει κανένας που τον αφορούν-.
Κατά τα λοιπά είμαστε γεμάτοι ιδέες και διάθεση για προσφορά. Αρκεί αυτή να είναι ανώδυνη, να μπορεί να μας προβάλλει – λίγο πιο πάνω από την προσφορά- και κυρίως να μην γινόμαστε δυσάρεστοι σε όλους αυτούς που έχουν …και κατέχουν……….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου